Wednesday, April 29, 2009

Κωλοέλληνες

Του Γιώργου Πήττα
Στήλη Άλατος

Κυκλοφορεί που λέτε στο διαδίκτυο και όχι μόνο, ένα κείμενο απίστευτης ανοησίας και τελείως καθυστερημένης αντίληψης που καταγράφει το γιατί «γουστάρουμε που είμαστε έλληνες»
Το είχα δει και πριν από λίγα χρόνια, αλλά τότε είχα απλώς καγχάσει και δεν έδωσα παραπάνω σημασία. Πρόσφατα ανακάλυψα πως το εν λόγω κείμενο υπάρχει στο facebook.com και μερικές Δεκάδες Χιλιάδες Έλληνες το συνυπογράφουν ως "κοινότητα".

Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για την αποθέωση της αναίδειας, της αμετροέπειας και κυρίως της απύθμενης κοινωνικής και όχι μόνο αμορφωσιάς που βασιλεύει στα μέρη μας.

Παραθέτω το «αυθεντικό» κείμενο με έντονα γράμματα και από κάτω κάποιους δικούς μου σχολιασμούς με πλάγια στοιχεία:

Ναι ρε γουστάρουμε που είμαστε Έλληνες γιατί έχουμε θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι...
Μια θάλασσα που μπαζώνουμε και που λερώνουμε συστηματικά με τα σκουπίδια μας. Γιατί δικιά μας είναι και ότι θέλουμε την κάνουμε. Δικιά μας είναι, για να αφήνουμε τα πλαστικά μας, τα αντηλιακά μας, τα μπουκάλια μας, δικιά μας είναι για να χτίζουμε στις παραλίες μας τα αυθαίρετα μας . Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουεμε…
Σωστά, προφανώς είμαστε περήφανοι που το φλερτ το ονομάζουμε «καμάκι» μετατρέποντας τις γυναίκες σε ψάρια που κατά τη γνώμη μας (μόνο) έλκονται από τη μπόχα του κρεμμυδιού στην ανάσα των επίδοξων εραστών. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες».

-Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί...
Γιατί δεν γουστάρουμε να δουλεύουμε, είμαστε εκ πεποιθήσεως τεμπέληδες, αντιπαραγωγικοί και εγωιστές. Οι άλλοι πρέπει να δουλεύουν για μας, εμείς είμαστε όλοι γεννημένοι δήθεν αφεντικά. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

- Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα…
Γιατί προτιμάμε τα λουλούδια να τα βλέπουμε τσαλαπατημένα στις πίστες αντί σε κήπους και βάζα. Εκατοντάδες σπασμένα πιάτα, τσακισμένα λουλούδια και η διάχυτη μυρουδιά από το ουίσκι είναι η «διασκέδαση» μας. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-Γιατί πίνουμε ένα ποτηράκι παραπάνω χωρίς να μας πίνει...
Γιατί πεθαίνουμε ένδοξα ως...Έλληνες κάθε Σαββατοκύριακο στους δρόμους οδηγώντας μεθυσμένοι και μη βλέποντας μπροστά μας καθώς μας έχουν πιεί τα «τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια» αλλά βέβαια δεν το ξέρουμε. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες».

-Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί...
Γιατί η ελλειμματική μας παιδεία σκοτώνει τα όνειρα πριν γεννηθούν, γιατί δεν μας ενδιαφέρει να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε γιατί βρίζουμε το Δημόσιο επειδή μας βασανίζει γιατί και αντί να το αλλάξουμε, απλά επιλέγουμε να γίνουμε και εμείς βασανιστές των Άλλων. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-Γιατί όταν μπαίνουμε στο λεωφορείο κάνουμε τα πάντα για να βρούμε θέση να καθίσουμε…
Τα πάντα, ναι. Σπρώχνουμε, ποδοπατάμε, βρίζουμε, διαχέουμε τον ιδρώτα μας παντού και ναι, στο τέλος καθόμαστε θριαμβευτές και χυδαία αγενείς. Γιατί έτσι μάθαμε, γιατί οι «άλλοι» είναι πάντα οι εχθροί. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε στον εαυτό μας από συνήθεια...
Συνήθεια, ναι. Στο θόρυβο, στην ηχορύπανση αλλά και στη γελοιότητα να νομίζουμε πως κάτι καταφέραμε αν φτάσουμε στο επόμενο φανάρι πρώτοι. Και δεν αισθανόμαστε παντελώς γελοίοι (που είμαστε) όταν βλέπουμε αυτούς που προσπεράσαμε με 1000 να φτάνουν με την ησυχία τους στη διπλανή λωρίδα. Ακοινώνητοι παντού. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες».

-Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι θα πε «καψούρα»…
Όχι, δεν θα καταλάβει ο ξένος. Μόνο που το Ρωμαίος και Ιουλιέτα στα αγγλικά γράφτηκε, από εγγλέζο «κουτόφραγκο». Και είναι το έργο, μία passionate erotic and dramatic tragedy. Όλες οι λέξεις με αρχαιοελληνική ρίζα, μόνο που οι «πρόγονοι» δεν θα καταλάβαιναν και εκείνοι τι σημαίνει «καψούρα». Γιατί εκείνοι ήταν Έλληνες και ομιλούσαν την Ελληνική. Εμείς, είμαστε «Έλληνες».

-Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας...
Σωστό! Ή μάλλον OK, κουλ , αλλά σαν το σκέφτομαι είμαι ντάουν. Πάμε τώρα για σόπινγκ και μετά για ένα ντρινκ? A…σόρι…έχω μίτινγκ! Μπάιιιιιι!

-Γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους και δεν χρειαζόμαστε ψυχίατρο...
Αυτή τη σαχλαμάρα, αν δεν κάνω λάθος την είχε πει η Μελίνα Μερκούρη. Για κοιταχτείτε καλύτερα: αυτοί που κορνάρουν στο κενό, που κάνουν τα πάντα για μία θέση στο λεωφορείο, που…βράζει το αίμα τους, που αλλάζουν κινητό κάθε χρόνο, που ξενυχτάνε κάθε μέρα ενώ δουλεύουν που έχουν κάνει το «κέρατο» στυλ και ιδεολογία δεν θέλουν ψυχίατρο; Γιατί έτσι, επειδή είμαστε « Έλληνες».

-Γιατί οι γονείς μας δεν ξεχνάνε ότι υπάρχουμε μόλις κλείσουμε τα 18 μας...
Και έτσι, με συνέπεια, παράγουμε μαλθακά μαμμόθρεφτα, ανεύθυνα και βολεμένα που δεν μαθαίνουν ποτέ να στέκονται στα πόδια τους παρά μόνο μέσα από ατυχίες και συμφορές. Και αυτόν τον απέραντο εγωισμό τον βαφτίζουμε «στοργή». Γιατί έτσι, επειδή είμαστε « Έλληνες».

-Γιατί πληρωνόμαστε Παρασκευή και Κυριακή πρωί δεν έχουμε λεφτά ούτε για τσιγάρα...
Και όταν έρθουν οι λογαριασμοί τα χρέη και οι κατασχέσεις, φταίει το σύστημα, ο καπιταλισμός, οι Αμερικάνοι, ο γείτονας, ο διαιτητής, ο δήμαρχος, το αφεντικό, και ο…Χατζηπετρής. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες».

-Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν στα δέντρα...
Και ενώ κοιμόντουσαν στα δέντρα, μας έφτασαν, μας ξεπέρασαν, και τώρα μας κοιτάνε από απόσταση. Αγάπησαν κάθε τι δικό μας που εμείς περιφρονήσαμε, θεράπευσαν τον Πολιτισμό μας όταν εμείς τον καίγαμε και τον απαγορεύαμε. Βέβαια όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα είχαμε και κάτι που αυτοί δεν είχαν τότε: Δούλους. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε « Έλληνες».

-Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες...
Αυτοί, σίγουρα ήταν. Εμείς τι σχέση έχουμε με αυτούς;


Εμείς «γουστάρουμε» να’ ουμ τη Βίσση και τη Βανδή και τα καμένα καψούρια. Εμείς είμαστε οι «Έλληνες» που ποδοπάτησαν και ώθησαν στα ξένα, τα καλύτερα μυαλά του τόπου. Εμείς γουστάρουμε τη «μαγκιά και την καψούρα».

Εμείς είμαστε «ωραίοι» επειδή κορνάρουμε, επειδή ποδοπατάμε, επειδή σπρώχνουμε, επειδή είμαστε ημιμαθείς, επειδή κρίνουμε τους πάντες και τα ξέρουμε όλα.

Εμείς που:
Τον Μητρόπουλο τον ξέρουμε μόνο έναν ποδοσφαιριστή και όχι ως τον διάσημο Μαέστρο.

Την Κορομηλά ως τηλεπαρουσιάστρια αλλά όχι ως Συγγραφέα και Λαογράφο.

Τον Ελύτη ως... ως ιδιοκτήτη της εταιρίας που παράγει τις φρυγανιές "Ελίτ".

Τον Σκαλκώτα ως συνταγή μαγειρικής με σκαλοπίνια και μανιτάρια.

Αν δε, προσθέσω και έναν κατάλογο επιφανέστατων Ελλήνων και Ελληνίδων από όλο το φάσμα των Τεχνών και των Επιστημών που δεν γνωρίζουμε κα-θό-λου.... ε, θα χρειαστούμε μερικές σελίδες ακόμα.

Εμείς!

Με την κομπορρημοσύνη, εμείς οι κωλοέλληνες, οι τσιφτετέλληνες που λέει και ο Σαββόπουλος. Αυτό το θλιβερό κείμενο, είναι η…ιδεολογικοποίηση και η "εξέλιξη" του κλασικού και χυδαίου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε»; Μετατρέψαμε απλά το Εγώ, στο Εμείς.
Στο Εμείς του Πάτου.

Γιώργος Πήττας

Στήλη Άλατος

Tuesday, April 28, 2009

Κρίση και ιδεοληψίες του παρελθόντος

Του Χρήστου Στυλιανίδη
Βουλευτή

Πολλοί είναι εκείνοι, μεταξύ των οποίων και το κυβερνών κόμμα και άλλοι εκπρόσωποι μιας παλαιοαριστερής σχολής, που αντικρίζουν την παγκόσμια οικονομική κρίση ως χρυσή ευκαιρία για να δικαιολογήσουν τις δικές τους χρεοκοπημένες ιδεολογικές απόψεις. Ως χρυσή ευκαιρία για να στηρίξουν ένα κράμα αλληλοσυγκρουόμενων συχνά θέσεων που έχουν όμως ως κοινό παρονομαστή μια απέχθεια προς τις αξίες της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς και τη διαχρονική τους δικαίωση έναντι του οποιουδήποτε εναλλακτικού συστήματος.

Ασφαλώς όμως, μια σοβαρή και σε βάθος ανάλυση των αιτιών της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν οδηγεί σε κανένα συμπέρασμα που να δικαιολογεί την επίρριψη ευθυνών για τα όσα συνέβηκαν στην κοινωνική οικονομία της αγοράς, και το ελεύθερο, ορθολογιστικά κινούμενο επενδυτικό-αναπτυξιακό πνεύμα. Η υπέρμετρη και αψυχολόγητη ανάληψη ασύμμετρων κινδύνων και ο επισφαλής δανεισμός αποτελούν τις σημαντικότερες αιτίες της κρίσης.

Στην εκκόλαψη των αιτιών αυτών συνέβαλαν αποφασιστικά η ανεπαρκής εποπτεία τραπεζικών συστημάτων μεγάλων χωρών στο εξωτερικό καθώς και ο υπέρμετρος ζήλος διαφόρων οικονομικών παραγόντων για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη απόδοση κέρδους από επενδυτικά προγράμματα που κάθε άλλο παρά σωστά μελετημένα και ορθολογιστικά θεμελιωμένα ήσαν. Αυτές οι θλιβερές καταστάσεις δεν μπορούν να συνδεθούν με την παγκοσμιοποίηση και τα υπαρκτά και πολλαπλά της οφέλη και σε καμία περίπτωση να αποδοθούν ως ευθύνες στις θεμελιώδεις αξίες και τους διαχρονικούς κανόνες που διέπουν την κοινωνική οικονομία της αγοράς. Γιατί η σωστή λειτουργία μιας πραγματικά ελεύθερης οικονομίας βασίζεται στην ανάληψη ορθολογιστικών αποφάσεων με βάση τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα και όχι τους ευσεβής πόθους για εύκολο κέρδος που δεν προέρχεται από αντίστοιχη διεύρυνση της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας και που επομένως δεν μπορεί να είναι διατηρήσιμο.

Οι αρχές σωστής λειτουργίας της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς δημιουργούν τις προϋποθέσεις που οδηγούν στην επέκταση του πραγματικού οικονομικού πλούτου ο οποίος παράγεται από την αντίστοιχη πραγματική επέκταση τόσο της προσφοράς όσο και της ζήτησης προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς την ανεξέλεγκτη και συνεχή διεύρυνση διαφόρων οικονομικών ανισσοροπιών ή ελλειμμάτων.

Αν όμως η επέκταση του οικονομικού πλούτου βασίζεται αποκλειστικά στον υπέρμετρο δανεισμό και κατανάλωση ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτείται από την ανεξέλεγκτη ανάληψη επενδυτικών κινδύνων που δεν έχουν κατάλληλα μελετηθεί, τότε αργά η γρήγορα, όπως συνέβηκε σήμερα, οι μηχανισμοί της ελεύθερης οικονομίας αναλαμβάνουν από μόνοι τους την ανώμαλη προσγείωση στα οικονομικά δεδομένα που πραγματικά ισχύουν την εκάστοτε στιγμή τιμωρώντας τις όποιες λανθασμένες αποφάσεις είτε του ιδιωτικού είτε του δημόσιου τομέα. Και αυτή είναι η απόδειξη, πως για άλλη μια φορά η ελεύθερη οικονομία (που δεν πρέπει να συγχύζεται ή να ταυτίζεται με τον ιδιωτικό τομέα) έχει λειτουργήσει στην πράξη ως «αόρατο» διορθωτικό χέρι των όποιων λανθασμένων αποφάσεων!

Γι’ αυτό και δεν αποτελεί ασφαλώς έκπληξη, η πρόσφατη προειδοποίηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ για περιφρούρηση των θεμελιωδών κανόνων της ελεύθερης οικονομίας και την προτροπή προς τα κράτη μέλη όπως αποφύγουν την υιοθέτηση μέτρων που πιθανόν να υποσκάπτουν τις βασικές οικονομικές ελευθερίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε και στηρίζεται ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Βέβαια, δεν είναι επιλήψιμα τα όποια δραστικά μέτρα έχουν παρθεί μέχρι σήμερα από την ΕΚΤ και άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες και κυβερνήσεις για τη ριζική αντιμετώπιση της κρίσης.

Τα μέτρα αυτά, που αφορούν τόσο την ενίσχυση της ρευστότητας του τραπεζικού τομέα όσο και τη δραστική μείωση των επιτοκίων αλλά και τη δημιουργία αποτελεσματικότερου πλαισίου τραπεζικής εποπτείας, δεν έχουν ασφαλώς παραβιάσει τις αρχές της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς. Αντίθετα αποσκοπούν στην όσο το δυνατόν γρηγορότερη αποκατάσταση της ομαλότητας έτσι ώστε η ελεύθερη οικονομία να μπορέσει να ξαναπροσφέρει τα οφέλη εκείνα που κάποτε μετέτρεψαν την άλλοτε διαλυμένη οικονομικά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο Ευρώπη, Ιαπωνία και άλλες χώρες, σε δυναμικά ευημερούσες κοινωνίες.

Τα ίδια οφέλη που προκύπτουν από την απρόσκοπτη και ομαλή λειτουργία της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς ήταν ασφαλώς αυτά που οδήγησαν και την Κύπρο, από τον όλεθρο του 1974, στα σημερινά αξιοζήλευτα επίπεδα. Σε καμία λοιπόν περίπτωση οι αρχές που διέπουν την απρόσκοπτη λειτουργία της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς δεν πρέπει να υποσκαφθούν, τόσο σε πανευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο με πρόσχημα την σημερινή κρίση. Γιατί τα αιτιατά της δεν μπορούν να αποδοθούν στις βασικές οικονομικές ελευθερίες, όπως με τόση σύγχυση και αγωνία πασκίζει να μας πείσει μια παλαιοαριστερή αντίληψη, η οποία και ιστορικά αποδείχθηκε πόσο αναποτελεσματική και καταστροφική ήταν για τους λαούς της ανατολικής Ευρώπης.

Χρήστος Στυλιανίδης
Βουλευτής
20 Μαρτίου 2009

Monday, April 27, 2009

Η Κύπρος πάει…Ευρώπη;

της Στρατούλας Τραμουντάνη*

Σε λίγους μήνες οι χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ξεκινήσουν τη διαδικασία ανάδειξης των αντιπροσώπων τους στο κοινοβούλιο της. Οι λαοί της Ευρώπης θα αντιμετωπίσουν για μια ακόμα φορά το δίλημμα της κάλπης χωρίς να έχουν ενημερωθεί για τα προγράμματα που εκπονούνται , στο βαθμό που θα έπρεπε, για τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί ή θα ληφθούν και θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ζωή τους. Οι περισσότεροι λαοί αγνοούν τους νόμους που ψηφίζονται και αρκούνται στο πακέτο που σερβίρεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μέσω των διαδρόμων που φέρουν το όνομα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η επιλεκτική προσφορά ενημέρωσης είναι και η πλέον αγαπημένη πολιτική, ειδικά των αποτυχημένων κυβερνήσεων.

Έτσι, αυτό που παρατηρείται, είναι οι Ευρωεκλογές να πραγματοποιούνται με μοναδικό γνώμονα την πολιτική που ασκεί το κάθε κόμμα εντός των ορίων της χώρας του. Δεν ενδιαφέρουν σχεδόν κανένα, οι απόψεις και οι θέσεις των κομμάτων για θέματα και προβλήματα που πιθανόν θα επηρεάσουν την τύχη 300 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων. Γι αυτό και η ψήφος στις Ευρωεκλογές χαρακτηρίστηκε “χαλαρή”. Έτσι και αυτή η εκλογική διαμάχη, δεν είναι παρά μια πρόβα όλων των Κομματικών παρατάξεων για να σταθμίσουν τις δυνάμεις τους στο εκλογικό σώμα. Φυσικά παρατηρούνται μικρές αποκλίσεις στα ποσοστά ειδικά αυτών των μεγάλων κομμάτων, που τις καρπώνονται τα “μικρά” κόμματα αλλά αυτό συνήθως δεν εμπνέει καμιά απολύτως ανησυχία. Τα διαρρέοντα ποσοστά κυρίως "μεταναστεύουν" για πολύ λίγο, σε κόμματα αριστερής πολιτικής , οικολόγων και κεντροδεξιών αποκλίσεων (ανησυχητικό μα προβλέψιμο).
Και στην Κύπρο, τα πράγματα δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου. Πανομοιότυπα φαινόμενα πολιτικής συμπεριφοράς διαπιστώνονται στο σύνολο του εκλογικού σώματος της χώρας. Οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αναδεικνύουν ισότιμες διαφορές των κομμάτων, μεταξύ βουλευτικών εκλογών και ευρωεκλογών. Τα ερωτήματα δε που απαντώνται, αναφέρονται στους χειρισμούς των κομμάτων πάνω στα προβλήματα που απασχολούν την χώρα και όχι στην αντιμετώπιση τους μέσω της ΕΕ. Δεν υπάρχουν προτάσεις, ουσιαστικές απόψεις πάνω σε φλέγοντα θέματα (εργασίας, οικονομίας, μετανάστευσης, κ.λπ.) ούτε καν ενδείξεις ότι οι πολιτικοί μας είναι έτοιμοι να παρεμβαίνουν ριζοσπαστικά. Ίσως βέβαια δεν βοηθά και το γεγονός, ότι είμαστε χρόνια τώρα εγκλωβισμένοι, στο κελί του εθνικού μας προβλήματος και σε ένα οικονομικό μοντέλο, που τελευταία τα θεμέλιά του φαίνεται να τρίζουν. Όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερωνόμαστε και να αποφασίζουμε ανάλογα, είμαστε υποχρεωμένοι έναντι των εαυτών μας και των παιδιών μας να απαιτούμε και να προτείνουμε, να γίνουμε ισάξια μέλη ενός συνόλου και να μην βρισκόμαστε στις παρυφές του.

Έχει αποδειχτεί λοιπόν, ότι οι Κύπριοι ψηφίζουμε με βάση τις θέσεις των κομμάτων πάνω στο Εθνικό θέμα , την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, τον χειρισμό της οικονομίας, την κοινωνική πολιτική, την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας, την Εθνική ασφάλεια και την ικανότητα της αξιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα σταθούμε στην τελευταία αναφορά, που φαίνεται ως μια ευκαιρία αφαίμαξης του κουμπαρά που λέγεται ΕΕ. Όμως εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε. Να προτείνουμε, να δραστηριοποιηθούμε, να αποφασίσουμε, να δείξουμε ότι έχουμε λόγο, να γίνουμε ενεργά μέλη, με προγράμματα στους φακέλους μας, με στόχους στις ατζέντες μας , με σεβασμό σε αυτούς που μας δέχτηκαν γιατί… πιθανόν εκτίμησαν τις επιδόσεις μας στην οικονομία. Και για αυτά θα πρέπει να ενημερωθεί ο κόσμος, αυτά θα πρέπει να τα μάθει και με βάσει αυτών των πραγμάτων να αποφασίσει. Διαφορετικά, είναι σίγουρο ότι και πάλι, θα δούμε το ίδιο σκηνικό, τους Έλληνες εκλογολόγους στο κέντρο, δεξιά και αριστερά τους εκπροσώπους των κομμάτων να χαμογελούν (όλοι κερδισμένοι!) και την Κύπρο κάπου βαθιά, να ψάχνει την ευρωπαϊκή της πορεία!

Στρατούλα Τραμουντάνη
*Διευθύντρια σύνταξης του Περιοδικού «Προβολή 4 Εποχές», της Λάρνακας

Η παιδεία θα παραμείνει ελληνική

Πρέπει να αλλάξουν και γιατί τα βιβλία της Ιστορίας;
Γιώργος Λουκαΐδης

Έχουμε πει ότι βελτιώσεις χρειάζονται και στο μάθημα της ιστορίας και οι βελτιώσεις που απαιτούνται είναι προς δυο κατευθύνσεις. Η μια είναι αυτή που δεν συζητήθηκε
καθόλου και έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι μαθητές μας δυστυχώς, χασμουριούνται την ώρα του μαθήματος της Ιστορίας, όπως και στα υπόλοιπα μαθήματα, οπότε πρέπει να αλλάξουν οι παιδαγωγικές μέθοδοι.

Το δεύτερο είναι ότι υπάρχουν σοβαρά κενά, ελλείψεις κα αδυναμίες στη διδασκαλία της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Σε κάποιες τάξεις του δημοτικού δεν υπάρχουν καν συγγράμματα. Θέλω να επισημάνω πως έχουμε τη δική μας αντίληψη για το πώς πρέπει να γράφεται η Ιστορία και ποιες αρχές πρέπει να τηρούνται: Δεν είναι τα κόμματα ούτε οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο που θα προχωρήσει στη συγγραφή νέων βιβλίων. Τη δουλειά αυτή πρέπει να την κάνουν οι ειδικοί στη βάση των αρχών που έχουν εκπονηθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης και με τις οποίες εμείς ως ΑΚΕΛ συμφωνούμε. Εμείς λέμε ότι όχι μόνο για την ιστορία, αλλά γενικότερα μέσα από το αναλυτικό πρόγραμμα πρέπει να προσφέρεται παιδεία στα πλαίσια του ελληνικού πολιτισμού. Η παιδεία για τους Ε/κ ήταν και θα παραμείνει ελληνική. Ουδείς εισηγήθηκε κάτι διαφορετικό.

Ελληνική παιδεία όμως, δεν σημαίνει ούτε εθνικιστική παιδεία, ούτε σοβινιστική, ούτε μονοπολιτισμική, ούτε στενά εθνοκεντρική. Πιστεύω ότι συμφωνούμε όλοι πως ελληνική παιδεία σημαίνει οικουμενική, ανθρωπιστική, πολυπολιτισμική παιδεία και είναι σε αυτό το πλαίσιο που εντάσσεται η προσπάθεια αναμόρφωσης των αναλυτικών προγραμμάτων. Την ίδια ώρα που θα καλλιεργείται η εθνική, θρησκευτική, πολιτιστική ταυτότητα των Ε/κ θα πρέπει να γίνεται σεβαστή και να δίνεται η δυνατότητα για καλλιέργεια της ταυτότητας όλων όσων διαφέρει η ταυτότητά τους από τη δική μας.

Από τη συνέντευξη του Γιώργου Λουκαΐδη, υπεύθυνου του Γραφείου Παιδείας του ΑΚΕΛ, στη Χριστίνα Κυριακίδου στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» 12.4.2009

Sunday, April 26, 2009

Ντερβίς Αλή Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης

Της Στέλλας Μισιαούλη Δημητρίου

Σαράντα τέσσερα χρόνια από την ημέρα εκείνη (11/4/1965) που τα βόλια των εθνικιστικών της τουρκοκυπριακής κοινότητας λάβωσαν θανάσιμα τους δύο συντρόφους, τους δύο φίλους, τους δύο Κύπριους, τον Ντερβίς Αλή Καβάζογλου και τον Κώστα Μισιαούλη. Σκοτώνοντας τους δύο συντρόφους προσπάθησαν να σκοτώσουν και την ελληνοτουρκική φιλία, την κοινή πάλη των δύο κοινοτήτων ενάντια στις εθνικιστικές και διαχωριστικές προσπάθειες ντόπιων αλλά και ξένων. Όλων αυτών που ήθελαν -και δυστυχώς από ό,τι φαίνεται συνεχίζουν να θέλουν- τις δύο κοινότητες χωριστά, την Κύπρο και το λαό της μοιρασμένο.

Η θυσία των δύο αυτών ηρωωμαρτύρων έγινε σύμβολο αγώνα, ενός αγώνα κοινού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για το δικαίωμα των Κυπρίων στο σύνολό τους να είναι αφέντες στην δική τους πατρίδα. Η θυσία αυτή δεν θέλουμε με τίποτα να πάει χαμένη. Το κόμμα μας, του οποίου οι δύο ηρωωμάρτυρες ήταν μέλη, αγωνίζεται από τότε για να δικαιωθεί η θυσία των δύο συντρόφων μας.

Μπροστάρης σ΄αυτό τον αγώνα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, ένας πρόεδρος που έχει τάξει σκοπό της ζωής του να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Στη βάση πάντα αρχών και βασισμένη στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Κορυφής αλλά με ευελιξία για το καλό όλων των Κυπρίων. Η συγκυρία που έχει φέρει τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ από μέρους της τουρκοκυπριακής κοινότητας να είναι ο συνομιλητής μαζί με τον Δημήτρη Χριστόφια, πρέπει να αξιοποιηθεί πλήρως.

Παρόλο που η στάση του Τουρκοκύπριου ηγέτη δεν είναι και τόσο σταθερή και δεν μας αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας, εντούτοις φανταστείτε πόσο δυσκολότερα θα είναι και πιο απογοητευτικά τα πράγματα αν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα βρίσκεται κάποιος άλλος που δεν θέλει τη λύση του κυπριακού προβλήματος. Οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας μας χρειάζεται να παλέψουν ενωμένες για τον κοινό σκοπό που δεν είναι άλλος από την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Η έξαρση, τελευταίως, του εθνικισμού στην πατρίδα μας, μας θυμίζει άλλες εποχές. Εποχές που αφέθηκαν κάποιοι λίγοι να καταστρέψουν και να μαυροφορήσουν ολόκληρο λαό.

Η ανεκτικότητα από μέρους του κράτους, της Πολιτείας και του κάθε πολίτη ξεχωριστά πρέπει να είναι μηδενική σε τέτοια επεισόδια, όσο μεμονωμένα και αν είναι. Ποια είναι η δικαιολογία για την επίθεση σε αυτοκίνητο Τουρκοκυπρίων έξω από το σωματείο του ΑΠΟΕΛ; Ο ξυλοδαρμός των Τουρκοκυπρίων μαθητών στην Αγγλική Σχολή; Η ευθύνη σίγουρα βαραίνει περισσότερο αυτούς που υποκινούν ή αφήνουν ή καλλιεργούν τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία, αλλά ο καθένας χρειάζεται να βάλει το λιθαράκι του με τις πράξεις και τις επιλογές του.

Η αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου συνεχίζεται με τον να βαφτίζονται οι έποικοι Τουρκοκύπριοι ώστε οι κύκλοι που δεν θέλουν τη λύση του κυπριακού να επιβληθούν με “δημοκρατικό” τάχα τρόπο στις επιλογές των Τουρκοκυπρίων. Παρόλο του ότι οι εκλογές στα κατεχόμενα είναι παράνομες, εντούτοις θα είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών. Οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις των Τουρκοκυπρίων χρειάζεται να βρίσκονται σε εγρήγορση. Από δική μας πλευράς, κόμματα, οργανωμένα σύνολα και ο καθένας ξεχωριστά χρειάζεται να σταθούμε όλοι στο πλευρό του προέδρου για τις προσπάθειες που κάνει και στο εξωτερικό για ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση του διεθνούς παράγοντα υπέρ της υπόθεσής μας αλλά και τις επίμονες και επίπονες του προσπάθειες για τελική ευόδωση των συνομιλιών με την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Επίσης η θετική μας στάση στη μεγάλη αλλαγή στην εκπαίδευσή μας και την καλλιέργεια κουλτούρας συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους θα δώσει μεγάλη δύναμη και ώθηση στις προσπάθειες του προέδρου προς την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Σε μια πατρίδα κοινή για όλα τα παιδιά της, γέφυρα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών της Ευρώπης και της περιοχής.
Στέλλα Μισιαούλη Δημητρίου*
* Η γιατρός Στέλλα Μισιαούλη Δημητρίου είναι Βουλευτής
Φιλελεύθερος 11.4. 2009

Saturday, April 25, 2009

Why the Melkonian must reopen


By Eleni Theocharous

ON APRIL 24 we remember the victims of the Turkish Genocide against the Armenian population of Asia Minor. We honour the Armenian nation and its suffering through resolutions and emotional speeches. In my opinion, there is a much better way to act: let’s reopen the Melkonian school. We owe it to the surviving, active Armenian community here, we owe it to ourselves because the Armenian community is a part of us.

Despite our participation in pan-European campaigns to respect multiculturalism (after all, 2008 was the Year of Multiculturalism) and despite the declarations by governments to mark the multicultural character of our homeland, a living part of our culture and the history of our country has been allowed to wither and eventually to close - the historic Melkonian school.

This school played a vital role in the past 80 years towards the support and development of the Armenian language, culture and history, as well as for the preservation of this nation’s identity. It was the only institute of its kind in the whole of Europe that provided an education to Armenian students, with this education based on their heritage and the language of learning being in Armenian.

The Melkonian Educational Institute was established by the great visionary Garabed Melkonian as an orphanage in 1926 to provide shelter and protection to hundreds of survivors of the genocide. The building that housed the school until its closure - that currently houses the Aglandjia Gymnasium - is protected by the Republic of Cyprus as a part of our national heritage.

The forest that surrounds it was planted by orphans, the first inhabitants of the orphanage, to remind us all of the genocide. Each tree represents one of the many Armenian communities scattered across the world. It is therefore a holy place and a historic one that symbolises the hope that other genocides are not perpetrated in this world.

Thousands of Armenians from all over the world have studied at the Melkonian when it eventually became a school and many loved Cyprus, carrying with them the drama and the history of this island, the culture and its suffering, to the rest of the world.

Many have excelled and distinguished themselves, becoming the leaders of the Armenian communities in every country, while also contributing in various fields towards the development of the Armenian culture, education, language and national identity. Thousands of graduates have left their mark in world history by distinguishing themselves in literature, the arts and sciences and in the field of business. At the same time, they became ambassadors of Cyprus supporting the just cause of the people of Cyprus vying for a fair solution to the Cyprus problem.

Included among the many who passed through the Melkonian are Bedelian, Abcarian, Vahan Tekeyan and so many other eminent scientists, artists, musicians, teachers, writers, historians and athletes who have lived and still live among us.

Many of the students who were at the Melkonian when it suddenly closed have found themselves in a dire situation, not knowing what to do. Furthermore, the closure of the Melkonian has also endangered the Nareg elementary school because its graduating pupils who do not have a secondary Armenian school to continue to are now making other choices as regards their primary education.

All these constitute a real threat to the Armenian language, culture and civilisation. They are leading Armenians to assimilation, instead of incorporating them with their unique characteristics within Cypriot society as has happened for almost a century. Incorporation, instead of assimilation, is a fundamental principle of the European Union which is implemented in the case of migrants. Even more so, this should be the case for living communities of a member state.

It is, therefore, necessary to save the Melkonian. To help it reopen. Our devotion to the meaning of multiculturalism should be deep and sincere and addressed with actions towards every community of Cyprus. The civilisation and creativity of the Armenians of Cyprus is a benefit to us all, it is not a detriment. Nor is this something to display in museums in a few years. Equally so, the land of the historic Melkonian school is not even for sale, neither for commercial exploitation or even for prime development of luxury hotels.

Dr Eleni Theocharous is an MP for the DISY party and a candidate for the European Parliamentary elections. As an active member of the Doctors of Cyprus, she has travelled on many occasions to Armenia and Nagorno-Karabakh and operated on hundreds of children.
Cyprus Mail - Thursday, April 23, 2009

Γιατί το Μελκονιάν πρέπει να ξανανοίξει

Της Ελένης Θεοχάρους

ΣΤΙΣ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ θυμόμαστε τα θύματα της τουρκικής Γενοκτονίας κατά του αρμένικου πληθυσμού της Μικράς Ασίας. Τιμούμε το αρμένικο έθνος και τα βάσανά του μέσω ψηφισμάτων και συναισθηματικών ομιλιών. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει ένας πολύ καλύτερος τρόπος να δράσουμε: ας ξανανοίξουμε τη σχολή Μελκονιάν. Το χρωστούμε στην επιζούσα, δραστήρια αρμενική κοινότητα εδώ, το χρωστούμε στους εαυτούς μας γιατί η αρμενική κοινότητα είναι ένα μέρος μας.

Παρά τη συμμετοχή μας σε πανευρωπαϊκές εκστρατείες για το σεβασμό της πολυπολιτισμικότητας (εξάλλου, το 2008 ήταν το έτος της Πολυπολιτισμικότητας) και παρά τις διακηρύξεις από κυβερνήσεις για επισήμανση του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της πατρίδας μας, ένα ζωντανό τμήμα της κουλτούρας μας και της ιστορίας της χώρας μας αφέθηκε να μαραθεί και τελικά να κλείσει - η ιστορική σχολή Μελκονιάν.

Αυτό το σχολείο διαδραμάτισε έναν καίριο ρόλο τα τελευταία 80 χρόνια προς την υποστήριξη και ανάπτυξη της αρμενικής γλώσσας, κουλτούρας και ιστορίας, καθώς και για τη διατήρηση της ταυτότητας του έθνους αυτού. Υπήρξε το μόνο ίδρυμα του είδους του σε ολόκληρη την Ευρώπη που παρείχε εκπαίδευση σε Αρμένιους μαθητές, με την εκπαίδευση αυτή να ήταν βασισμένη στην κληρονομιά τους και τη γλώσσα εκμάθησης να ήταν στα Αρμένικα.

Το Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Μελκονιάν ιδρύθηκε από το μεγάλο οραματιστή Garabed Melkonian ως ορφανοτροφείο το 1926 για να παράσχει καταφύγιο και προστασία σε εκατοντάδες επιζώντες της γενοκτονίας. Το κτίριο που στέγαζε το σχολείο μέχρι το κλείσιμό του - που τώρα στεγάζει το Γυμνάσιο Αγλαντζιάς - προστατεύεται από την Κυπριακή Δημοκρατία ως τμήμα της εθνικής μας κληρονομίας.

Το δάσος που το περιβάλλει φυτεύτηκε από ορφανά, τους πρώτους κάτοικους του ορφανοτροφείου, για να μας υπενθυμίζει όλους τη γενοκτονία. Κάθε δέντρο αντιπροσωπεύει μία από τις πολλές αρμένικες κοινότητες που είναι διασκορπισμένες σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι επομένως ένας ιερός και ιστορικός χώρος που συμβολίζει την ελπίδα πως άλλες γενοκτονίες δεν διαπράττονται σε αυτό τον κόσμο.

Χιλιάδες Αρμένιοι από ολόκληρο τον κόσμο φοίτησαν στο Μελκονιάν όταν τελικά έγινε σχολείο και πολλοί αγάπησαν την Κύπρο, μεταφέροντας μαζί τους το δράμα και την ιστορία αυτού του νησιού, την κουλτούρα και τα βάσανά του, στον υπόλοιπο κόσμο.

Πολλοί έχουν διαπρέψει και έχουν διακριθεί, αφού έγιναν ηγέτες των αρμενικών κοινοτήτων σε κάθε χώρα, συνεισφέροντας επίσης σε διάφορα πεδία για την ανάπτυξη της αρμένικης κουλτούρας, εκπαίδευσης, γλώσσας και εθνικής ταυτότητας. Χιλιάδες αποφοίτων έχουν αφήσει το σημάδι τους στην παγκόσμια ιστορία διακρινόμενοι στη λογοτεχνία, τις τέχνες και τις επιστήμες και στο πεδίο των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, έγιναν πρέσβεις της Κύπρου υποστηρίζοντας το δίκαιο αγώνα του λαού της Κύπρου αμιλλώμενοι για μια δίκαιη λύση στο κυπριακό πρόβλημα.

Ανάμεσα στους πολλούς που πέρασαν από το Μελκονιάν περιλαμβάνονται οι Bedelian, Abcarian, Vahan Tekeyan και τόσοι άλλοι επιφανείς επιστήμονες, καλλιτέχνες, μουσικοί, δάσκαλοι, συγγραφείς, ιστορικοί και αθλητές που έζησαν και ακόμη ζουν ανάμεσά μας.

Πολλοί από τους μαθητές που βρίσκονταν στο Μελκονιάν όταν ξαφνικά έκλεισε βρέθηκαν σε μια τρομερή κατάσταση, μη ξέροντας τι να κάμουν. Επιπλέον, το κλείσιμο του Μελκονιάν έχει θέσει σε κίνδυνο και το δημοτικό σχολείο Ναρέκ επειδή οι απόφοιτοι μαθητές του που δεν έχουν ένα αρμένικο σχολείο μέσης εκπαίδευσης για να συνεχίσουν κάνουν τώρα άλλες επιλογές αναφορικά με τη στοιχειώδη εκπαίδευσή τους.

Όλα αυτά συνιστούν πραγματική απειλή στην αρμενική γλώσσα, κουλτούρα και πολιτισμό. Οδηγούν τους Αρμένιους στην αφομοίωση, αντί να τους ενσωματώνουν με τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους εντός της κυπριακής κοινωνίας όπως έγινε για σχεδόν έναν αιώνα. Η ενσωμάτωση, αντί της αφομοίωσης, είναι μια θεμελιώδης αρχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία εφαρμόζεται στην περίπτωση μεταναστών. Ακόμη περισσότερο, αυτή θα έπρεπε να ήταν η περίπτωση για τις ζωντανές κοινότητες ενός κράτους-μέλους.

Είναι, επομένως, αναγκαίο να σώσουμε το Μελκονιάν. Να το βοηθήσουμε να ξανανοίξει. Η αφοσίωσή μας στη σημασία της πολυπολιτισμικότητας θα πρέπει να είναι βαθιά και ειλικρινής και να εξετάζεται με ενέργειες προς κάθε κοινότητα της Κύπρου. Ο πολιτισμός και η δημιουργικότητα των Αρμενίων της Κύπρου είναι κέρδος για όλους μας, δεν είναι ζημιά. Ούτε είναι κάτι προς επίδειξη σε μουσεία σε μερικά χρόνια. Εξίσου, η γη της ιστορικής σχολής Μελκονιάν δεν είναι ούτε καν για πώληση, ούτε για εμπορική εκμετάλλευση ή ακόμη για πρωταρχική ανάπτυξη πολυτελών ξενοδοχείων.

Η Δρ. Ελένη Θεοχάρους είναι Βουλευτής του κόμματος ΔΗ.ΣΥ. και υποψήφια για τις ευρωεκλογές. Ως δραστήριο μέλος των Γιατρών της Κύπρου, έχει ταξιδέψει σε πολλές περιπτώσεις στην Αρμενία και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και εγχείρισε εκατοντάδες παιδιά.
Μετάφραση Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας
Cyprus Mail - Πέμπτη, 23 Απριλίου 2009

Thursday, April 23, 2009

Ακούστε το προσωπικό σας

Του Δρα Κώστα Γ. Κονή *
konis@innovageconsulting.com

Μια πολύ ευχάριστη και ξεχωριστή εμπειρία είχα την ευκαιρία να ζήσω χθές το βράδυ σε μια ομιλία στην οποία είχα προσκληθεί να κάνω σε νέους επιχειρηματίες μας με θέμα την επερχόμενη οικονομική κρίση και την δυνατότητα να υπάρχει οποιαδήποτε θετική όψη. Εντύπωση μου έκανε το ενδιαφέρον των νέων μας για αξιοποίηση του μυαλού, της σκέψης, της δημιουργικότητας και της καινοτομίας ως παντοτινό σύμμαχο και ιδιαίτερα σε δύσκολους καιρούς. Ένα ηλεκτρονικό μύνημα απο κάποιο απο τους συμμετέχοντες ο οποίος εξέφραζε την ικανοποίηση του για την παρουσίαση, μου έδωσε το θέμα για το σημερινό μας άρθρο.

Μου έγραψε λοιπόν ο αγαπητός φίλος, ανάμεσα σε άλλα, και τη φράση « εντύπωση μου έκανε η αναφορά και παρότρυνση σας να ενθαρρύνουμε το προσωπικό μας να εκφράσει απόψεις και ιδέες για τις διαδικασίες, τα προιόντα, τις υπηρεσίες και τους πελάτες μας».

Και πραγματικά, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή και ανακαία πρωτοβουλία την οποία οι επιχειρήσεις μας θα πρέπει να εμπλακούν το συντομότερο δυνατό. Με σύστημα και επιμονή. Το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε, στην πράξη και οχι στα λόγια, είναι να αναγνωρίσουμε ότι το ανθρώπινο δυναμικό μας, το προσωπικό μας, σε όλα τα επίπεδα είναι πράγματι το πολυτιμότερο μας κεφάλαιο. Το δε πιο πολύτιμο «μέρος» αυτου του κεφαλαίου είναι το μυαλό και οι ιδέες του. Όχι η τυποποιημένη δουλειά, ρουτίνας πολλές φορές, που μας προσφέρει.

Δεν εργοδοτούμε μηχανοκίνητα προγραμματισμένα και τυποποιημένα όντα αλλα ανθρώπους με μυαλό, με ιδέες, με εισηγήσεις, με εμπειρίες, με διαίσθηση, με διορατικότητα, με αισθήματα με γνώσεις. Ποσα απο αυτά καταφέρνουμε να αξιοποιήσουμε ; Πόσο δεκτικοί είμαστε σε νέες ιδέες απο το προσωπικό μας ; Μήπως, χωρίς να το θέλουμε ίσως, έχουμε περάσει το μύνημα και την εντύπωση οτι δουλειά του προσωπικού είναι να δουλεύει και όχι να σκέφτεται ; Αλοίμονο αν περάσει τέτοιο μύνημα. Ιδιαίτερα αυτούς τους καιρούς. Οι επιχειρήσεις έχουν σήμερα περισσότερο ανάγκη παρά ποτε τις ιδεες και τη στήριξη του προσωπικού τους.

Ας μη ξεχνούμε οτι ολοι είναστε μέσα στην ιδια βαρκα και πως ολοι μαζι φθανουμε με επιτυχία στον προορισμό μας ή παμε στον πάτο.

Ποιό είναι λοιπον το προβλημα ; Γιατι δεν ακούμε όσο πρέπει το προσωπικό μας; Πιστεύω πως πρωτα ειναι θέμα νοοτροπίας. Πρέπει δηλαδη να πιστεψουμε πως η εποχή κατα την οποία το management ήταν «επιφορτισμένο» με το να σκεφτεται και οι υπόλοιποι να εργαζονται και να υλοποιούν αυτά που θα τους ανακοινωθούν έχει παρέλθει. Σήμερα η προοδευτικές και πετυχεμμενες επιχειρησεις σε ολες τις γωνιες του πλανητη αγωνιζονται κυριολεκτικα να αξιοποιηησουν τις ιδεες του προσωπικού τους. Να ακούσουν με υπομονή, σεβασμό και ενδιαφερο τις ειηγησεις τους.
Μια άλλη δικαιολογία που αφήνεται να αιωρείται καμια φορά για τη μια ικανοποιητική αξιοποίηση των ιδεων και εισηγησεων του προσωπικου ειναι η έλλειψη χρόνου. Δεν είναι όμως και τραγικό και ειρωνικό ; Να τρέχομε δηλαδή ολη μέρα να προλάβουμε πράγματα, να ταλαιπωρούμαστε και να μην έχομε χρονο για να ακουσουμε μια ιδέα που θα πιθανό να μειώσει την ταλαιπωρία μας και να μας κανει πιο αποδοτικούς και πιο κερδοφορους.

Πολλές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα και αναζητούν πολλές φορές λύσεις μεμψιμοιρώντας για παραδειγμα γιατι υπάρχει πίεση, γιατί είναι ακριβά τα κόστα των πρώτων υλών, γιατι δεν προλαβαινουμε την παραδοση, γιατί χόνομε πελάτες κλπ. Πολλές φορές καταφεύγουν και σε εξωτερικούς συμβούλους για να βρουν τις λυσεις. Τίποτα το κακό βέβαια στην αναζήτηση εξειδικευμένης γνώσης και συμβουλής.

Εκείνο ομως που ειναι αδιανόητο ειναι να εχομε τις λυσεις, τις ιδέες και τις εισηγήσεις μέσα στην ίδια την επιχείρηση και να μην έχομε τα αυτιά και το χρόνο να ακούσουμε. Μου κάνει πραγματικά τεράστια εντύπωση το γεγονος οτι στις περισσοτερες περιπτώσεις το προσωπικό έχει απόψεις και λυσεις για τα προβληματα στα οποια αναφερεται. Δεν λεω οτι πάντοτε θα είναι οι σωστές και οι ενδεδειγμένες. Ειναι ομως δυνατό να μην τις ακούσουμε και αξιολογήσουμε ; Εχουμε αυτή την πολυτέλεια ; Τη στιγμή που οι πιο πλούσιες και πιο πετυχεμμένες εταιρειες στον κόσμο το κάνουν ;

Στα πλαίσια μια άσκησης εκπαιδευτικού εργαστηρίου για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας, ζητώ συνήθως απο τα στελέχη της επιχείρησης να αναφερθούν σε πράγματα που αφορούν την επιχειρήση τους και που θα ήθελαν να θέσουν υπο εξέταση και «επικοδομητική εμφισβήτηση» με την ελπίδα να βρεθεί κάποιος καλύτερος τρόπος. Ενώ λοιπόν στόχος της άσκησης είναι απλά να εντοπισθούν τέτοια θέματα σχεδόν πάντοτε όλοι οι συμμετέχοντες προχωρούν στο να υποδείξουν λύσεις και βελτιώσεις. Υπάρχει λοιπόν βάσιμος λόγος να υποψιαζόμαστε ότι πολλές λύσεις βρίσκονται μέσα στην ίδια την επιχείρηση και πως το προσωπικό μας γνωρίζει πολλά.

Πολλά, χρήσιμα και πολύτιμα. Θα το ακούσουμε ; Θα φτιάξουμε τους αναγκαίους μηχανισμούς ; Θα τους δώσουμε την ευκαιρία ; Στο χέρι μας είναι.

Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τρόποι να το κάνουμε. Απο τους πιο απλούς μέχρι τους πιο τεχνολογικά αναπτυγμένους. Υπάρχουν σήμερα ολόκληρα συστήματα διαχείρησης ιδεών. Συστήματα που αξιοποιούν την τεχνολογία για να συλλέξουν, αξιολογήσουν και να παρακολουθήσουν την υλοποίηση ιδεών.

Ας αρχίσουμε απο τα πιο απλά. Μπορεί να είναι απόλυτα ικανοποιητικά. Ιδιαίτερα για τις μικρότερες επιχειρήσεις.Ας αρχίσουμε απο την υιοθέτηση των πιο κάτω απλόυστατων ερωτήσεων. Ακόμα και αυτό θα έχει αποτελέσματα.

« Τι λές γι αυτό το θέμα Γιώργο ;»
« Τί λένε τα άλλα παιδιά στο Τμήμα ;»
« Γιατί δε μαζευόμαστε για λίγο την Παρασκευή να ακούσω τις απόψεις σας ;»
« Σκέψου το λίγο και να τα πούμε τη Δευτέρα το πρωί. Με ενδιαφέρει πολύ η άποψη
σου».
« Έχει κανένας καμιά ιδέα για το πρόβλημα αυτό ;»
« Πώς το αντιμετωπίζατε αυτό στην προηγούμενη σου εργασία ;»
« Όποιος έχει ιδέα ή εισήγηση ας μου στείλει ένα email ή ας με πάρει στο κινητό. Θα
το εκτιμήσω πολύ.»

Ας βάλουμε τις πιο πάνω φράσεις στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Δε στοιχίζει τίποτα. Μπορεί όμως να προσφέρει πολλά.

Μια τελευταία όμως υπόδειξη. Απο τη δική μας πλευρά θα πρέπει να είμαστε πολύ τυπικοί και να δέιξουμε έμπρακτα οτι αναγνωρίζουμε την κάθε συνεισφορά, έστω και αν δεν υλοποιήθηκε. Ακόμα, δεν θα πρέπει ποτέ να αμελήσουμε να απαντήσουμε σε μια ιδέα ή εισήγηση γιατι αυτό θα διαδοθεί, θα αποθαρύνει το προσωπικό και θα έχει καταστροφικές συνέπειες.

Άς ακούσουμε λοιπόν το προσωπικό μας. Έχει πολλά και χρήσιμα να πεί. Έχουμε πολλά να οφεληθούμε.
Δρ Κώστας Κονής

* Ο Δρ. Κώστας Γ. Κονής είναι Διευθύνων Σύμβουλος του συμβουλευτικού οίκου
Innovage Consulting
konis@innovageconsulting.com tel. +357 99 697 484

Tuesday, April 21, 2009

Soojung Cho

A contemporary visual Artist

I have much pleasure to introduce to you my friend and artist Soojung Cho, whose work involves painting with oil and other staff. Her subject matter is principally drawn from nature. Her style which includes impressionistic and naturalistic themes enhanced by her dramatic use of colour, which I find particularly delightful. She was born, grew up and educated in Seoul, Korea. After she graduated from college, she moved to United States to study Fine Art in 1977. Her paintings have been extensively exhibited from Seoul, Korea, to New York, New Jersey. She lives and work in New Jersey.
Philip (Phivos) Nicolaides

View her website: http://www.soojungcho.com/
Email: soojung94@gmail.com

GROUP Exhibition
2008 Invitational “Korean Impression” at Bergen PAC (Performing Arts Center)
curated by Mary Yim Kliauga (Vice President of The Art Center of Northern New Jersey)
2006 Invitational “Korean Expression” at Velsky Museum
curated by Anita Duquette (curator of Whitney Museum)
2002 Gallery 32, New York, NY
2002 Korean Cultural Center, Washington, Va.
2001 Gallery Korea, Flushing, NY
2000 JoongAng Art Center, Astoria, NY
2000 Gallery Cecille, New York, NY
1999 Queens College, Queens, NY

SOLO Exhibition
2007 Kyung Woon Museum, Seoul, Korea
2006 Gallery 31, Seoul, Korea
2002 Asiantique & Decor Gallery, Englewood, NJ, USA
2001 ChongKyo United Methodist Church, Seoul, Korea
2000 Morning Calm Gallery, New York, NY, USA
1992 Art Miami, Miami, FL, USA
Represented by MJ International

Education
1981-1982 Studied Fine Art at the
Institute of the National Museum of Modern Art, Seoul, Korea
1978 Majored in Fine Art at Otterbein College, Westerville, OH, USA
1973-1976 Seoul Woman's College, Seoul , Korea

Artist Statement
Understanding the world we live in only takes place when we interpret the information came through our senses. New world would be born when we create the new, not as it is, especially through seeing and hearing.

You would probably pass by chaos and destruction through the process when you create new things but you also could discover joy and delight.
My work is reconstitutes the colors and forms reflects the inner sentiments and emotions in order to create the new images. Leave a wide margin in a simple screen would give a feel of rest to eyes of the people who is tired of complex modern life.

Also simple and empty space of the canvas let the beholders enjoy trying to insert the images of their own. To me, the flower always means life. It is beautiful and fragile.

But also is existence conceiving hope and promise of life for the future. It is visually delightful and has divine beauty of eternity. Thus, the flower blooms plentifully in my canvas to symbolize seeking hope and promise that we lost somewhere in our modern life.

The route which appears frequently also is an expression which overcomes a deep despair when we seem to feel lost.

Actually we are easy to lose our way if we don't have clear life's purpose. We all are nomad to look for the way to go. Most frequently I paint sky, it is space that we can find rest, it is space for our soul, it is space for our hope.

I am thankful that I can express and share the dark, painful wounds of my soul through my works and I continue to endeavor to visualize invisible beauty of the eternity. I try to work with leading light of hope and warmth which keeps our life as a whole.

At least I could share joyful moment even though I don't have any power to lead and create life. Soojung Cho

Soojung Cho, Μία σύγχρονη ζωγράφος

Είναι με μεγάλη χαρά που σας παρουσιάζω τη φίλη Soojung Cho, επιτυχημένη ζωγράφο η οποία ζωγραφίζει με λάδι. Το κύριο θέμα των έργων της είναι επηρεασμένο από τη φύση. Το στυλ της, που περιλαμβάνει ιμπρεσιονιστικά και θέματα της φύσης ενισχύεται με τη δραματική χρήση των χρωμάτων, το οποίο βρίσκω ιδιαίτερα ευχάριστο.

Η Soojung Cho γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην πρωτεύουσα της Κορέας, Σεούλ. Αφού αποφοίτησε από το κολέγιο, πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1977 για σπουδές Καλών Τεχνών. Τα έργα της έχουν εκτεθεί πολλές φορές από τη Σεούλ, Κορέα, στη Νέα Υόρκη μέχρι το Νιού Τζέρσεϊ. Ζει και εργάζεται στο New Jersey των ΗΠΑ.
Φοίβος Νικολαΐδης

Δείτε την ιστοσελίδα της: www.soojungcho.com
Email: soojung94@gmail.comΔήλωση της ζωγράφου
Η κατανόηση του κόσμου που ζούμε γίνεται μόνο όταν ερμηνεύουμε τις πληροφορίες που προήλθαν μέσα από τις αισθήσεις μας.

Ο νέος κόσμος θα γεννηθεί όταν θα δημιουργήσουμε το νέο, όχι, έτσι όπως είναι, ιδίως μέσα από το τι βλέπουμε και ακούμε.
Κατά τη διαδικασία δημιουργίας νέων πραγμάτων, είναι πιθανό, να περάσουμε μέσα από το χάος και την καταστροφή, αλλά θα μπορούσε επίσης, να ανακαλύψουμε τη χαρά και την αγαλλίαση.

Η δουλειά μου ανασυνθέτει τα χρώματα και αντανακλά τα εσώτερα συναισθήματα, προκειμένου να δημιουργήσει τις νέες εικόνες. Αφήστε ένα ευρύ περιθώριο σε μια απλή οθόνη και θα δώσει μια αίσθηση ξεκούρασης στα μάτια των ανθρώπων, που έχουν κουραστεί από την πολύπλοκη σύγχρονη ζωή.

Επίσης, στον απλό και άδειο χώρο του καμβά τους, οι άνθρωποι απολαμβάνουν την προσπάθεια να τοποθετούν τις δικές τους εικόνες. Για μένα, το λουλούδι σημαίνει πάντα ζωή. Είναι όμορφο και εύθραυστο. Αλλά, συμβολίζει επίσης, την ελπίδα και την υπόσχεση της ζωής για το μέλλον. Είναι ευχάριστο οπτικά και έχει τη θεία ομορφιά της αιωνιότητας.

Έτσι, τα λουλούδια ανθίζουν πλούσια στον καμβά μου, συμβολίζοντας την ελπίδα και την υπόσχεση που κάπου χάσαμε στη σύγχρονη ζωή. Η διαδρομή επίσης, η οποία εμφανίζεται συχνά, αποτελεί μια έκφραση η οποία υπερνικά τη βαθιά απόγνωση όταν κάποτε αισθανόμαστε ότι κάπου χαθήκαμε.

Στην πραγματικότητα, είναι πολύ εύκολο να χάσουμε το δρόμο μας, εάν δεν έχουμε σαφή σκοπό στη ζωή μας. Είμαστε όλοι νομάδες σε αναζήτηση του δρόμου μας. Χρησιμοποιώ πιο συχνά τα χρώματα του ουρανού, γιατί είναι ένας χώρος που μπορεί να μας ξεκουράσει, είναι χώρος για την ψυχή μας, είναι χώρος για την ελπίδα μας.

Είμαι ευγνώμων που μπορώ να εκφράσω και να μοιραστώ το σκοτάδι, επώδυνες πληγές της ψυχής μου, μέσα από τα έργα μου και συνεχίζω να προσπαθώ να συλλάβω την αόρατη ομορφιά της αιωνιότητας.

Προσπαθώ να εργαστώ με οδηγό το φως της ελπίδας και της ζεστασιάς, που κρατάει τη ζωή μας ως σύνολο. Τουλάχιστον, θα μπορούσα να μοιραστώ μερικές χαρούμενες στιγμές, αφού, δεν έχω καμία δύναμη για να ηγούμαι και να δημιουργήσω ζωή.

Wednesday, April 15, 2009

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Επίκαιρο σκίτσο από τον φίλο Πέτρο Παπαπέτρου (Πίν), εξαιρετικό σκιτσογράφο.

Tuesday, April 14, 2009

Ο καθορισμός της ημερομηνίας του Πάσχα

Γράφει ο
Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας
katoomba@cytanet.com.cy

Θεωρείται η μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού. Ο ημερολογιακός του καθορισμός, φαινομενικά ένα καθαρά αστρονομικό θέμα (άρα και τυπικό ζήτημα), έχει αναμφισβήτητα αποκτήσει μια έντονα πολιτικοποιημένη, θεολογική, μέχρι και δογματική χροιά. Μια συναρπαστική περιδιάβαση στο χρονικό, τις έριδες και τις αντιπαλότητες δύο σχεδόν χιλιετιών ανάμεσα στην ίδια την Εκκλησία.

Η λέξη «Πάσχα» προέρχεται από το εβραϊκό Pesah και σημαίνει διάβαση, πέρασμα, εις ανάμνηση της διάβασης των Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα, της απελευθέρωσής τους από την αιγυπτιακή αιχμαλωσία και της άφιξής τους στη γη της Επαγγελίας. Το γεγονός φαίνεται πως συνέβηκε μια νύχτα του μήνα Νισάν με πανσέληνο, γι’ αυτό και θεσπίστηκε από το Μωυσή με εντολή Θεού να εορτάζεται τη 14η ημέρα του μήνα Νισάν (Έξοδος 12:1-18, Λευιτικόν 23:5). Η σταθερότητα της ημερομηνίας του Νομικού Φάσκα οφείλεται στο ότι το εβραϊκό ημερολόγιο, όντας σεληνιακό, εξασφαλίζει ότι η μέρα αυτή βρίσκεται στο μέσο ενός μήνα, άρα είναι και πανσέληνος· σύμφωνα δε με τους ιουδαϊκούς κανόνες, το Πάσχα εορτάζεται μόνο ημέρα Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή.

Το χριστιανικό Πάσχα συνδέθηκε εξ αρχής με το εβραϊκό, αφού στα Ευαγγέλια αναφέρεται ότι ο Μυστικός Δείπνος τελέστηκε την πρώτη ημέρα των αζύμων (Ματθαίος 26:17-19, Μάρκος 14:12-16, Λουκάς 22:7-15). Η ημερομηνία της Σταύρωσης είναι αόριστη: ενώ στα συνοπτικά Ευαγγέλια και το γνωστικό Ευαγγέλιο του Πέτρου αναφέρεται η Παρασκευή, 15 Νισάν, ο Ιωάννης αναφέρει τις 14 Νισάν, επίσης Παρασκευή, επομένως πριν σφαχτεί το αρνί του Πάσχα (Ιωάννης 13:1, 29· 18:28· 19:14). Γνωρίζουμε πάντως ότι η Ανάσταση έγινε ημέρα Κυριακή, πάρα πολύ πρωί (Ματθαίος 28:1, Μάρκος 16:2, Λουκάς 24:1, Ιωάννης 20:1), οπωσδήποτε μετά την εαρινή πανσέληνο. Συνεπώς, δεν είμαστε βέβαιοι για το έτος κατά το οποίο διαδραματίστηκαν τα γεγονότα του Θείου Πάθους, το πιθανότερο είναι όμως να έλαβαν χώρα τον Απρίλιο του 26 μ.Χ. ή του 30 μ.Χ. ή του 33 μ.Χ., αφού τα έτη εκείνα το Πάσχα εορτάστηκε ημέρα Σάββατο.

Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν φυσικά Εβραίοι, και ως τέτοιοι, γιόρταζαν το Πάσχα το καινόν επί ταις του σωτηρίου Πάσχα εορτές στις 14 Νισάν, ανεξαρτήτως ημέρας. Οι μεν ιουδαΐζοντες Χριστιανοί στην Παλαιστίνη, τη Μικρά Ασία και την Κιλικία επέλεγαν τη μέρα αυτή για να τονίσουν τη Σταύρωση και το Πάθος, τη συμβολική προσφορά του Ιησού σαν άλλο πρόβατο επί σφαγή, γι’ αυτό και πάντοτε μιλούσαν για το Πάσχα το Σταυρώσιμον. Οι δε ελληνίζοντες Χριστιανοί της Αλεξάνδρειας, της Ρώμης και αλλού γιόρταζαν το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την εαρινή ισημερία, τονίζοντας την Ανάσταση του Κυρίου, γι’ αυτό άλλωστε και μιλούσαν για το Πάσχα το Αναστάσιμον. Ανάμεσα σε άλλα, ο Ευσέβιος ο Καισαρεύς και ο Άγιος Ειρηναίος αναφέρονται στη διένεξη που ταλάνιζε τη νεαρή Εκκλησία (ανάμεσα σε τεσσαρεσκαιδεκατίτες και σε πεντεκαιδεκίτες), ήδη από τα χρόνια του Πάπα Σίξτου Α’ (115-125). Χαρακτηριστική δε η περίπτωση του Άγιου Πολύκαρπου, Επίσκοπου Σμύρνης, που επισκέφθηκε τη Ρώμη στα 157/158, και δεν έγινε κατορθωτό να πειστεί από τον Πάπα Ανίκητο για την ορθότητα του εορτασμού μόνο ημέρα Κυριακή.

Οι Μικρασιάτες τουλάχιστον αναγκάστηκαν να υπακούσουν, αφού το 195 ο Πάπας Βίκτωρ Α’ είχε αποκόψει τον Επίσκοπο της Εφέσου, Πολυκράτη, ως αιρετικό. Το ζήτημα κατά πόσον είναι ορθό να εορτάζεται το Πάσχα σε ημέρα άλλη της Κυριακής διακανονίστηκε με τη Σύνοδο της Arles (314), όπου διακηρύχθηκε πως το Πάσχα έπρεπε να εορτάζεται ημέρα Κυριακή, uno die et uno tempore per omnem orbem (μιαν ημέρα και μιαν εποχή για όλο τον κόσμο. Ωστόσο, λίγο πριν την Α’ Οικουμενική Σύνοδο (325), προέκυψε ένα άλλο ζήτημα, όχι λιγότερο σημαντικό: η ημέρα εορτασμού έπρεπε να είναι Κυριακή, αλλά ποια Κυριακή ακριβώς; Μια σοβαρή διαφωνία είχε προκύψει μεταξύ των Χριστιανών της Μεσοποταμίας και της Συρίας, και των Χριστιανών του υπόλοιπου κόσμου.

Το Πατριαρχείο της Αντιόχειας ήταν εξαρτημένο από το εβραϊκό ημερολόγιο για τον
υπολογισμό του Πάσχα, ενώ οι Σύριοι πάντοτε γιόρταζαν την πρώτη Κυριακή μετά το
εβραϊκό Πάσχα. Από την άλλη, οι Αλεξανδρινοί και η υπόλοιπη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπολόγιζαν το Πάσχα από μόνοι τους, ανεξάρτητα από το εβραϊκό, με αποτέλεσμα να μην συμφωνούν. Σ’ αυτό φαίνεται να ευθύνονται έμμεσα και οι ίδιοι οι Εβραίοι, καθώς – κατά τα γραφόμενα του Αυτοκράτορα και Άγιου Κωνσταντίνου Α’ του Μέγα - φαίνεται πως είχαν γίνει αμελείς του νόμου1 που όριζε πως η 14η ημέρα του Νισάν δεν πρέπει να προηγείται της εαρινής ισημερίας, με αποτέλεσμα, μερικές φορές, να εορτάζονταν δύο Πάσχα ανάμεσα σε δύο ισημερίες. Οι Αλεξανδρινοί και οι Ρωμαίοι, από την άλλη, θεωρούσαν πως το Πάσχα πρέπει να εορτάζεται την πρώτη Κυριακή, αμέσως μετά την εαρινή ισημερία.

Δυστυχώς, δεν σώζεται το πρωτότυπο κείμενο των όρων2 της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας για τον καθορισμό του Πάσχα, από διάφορες πηγές όμως γνωρίζουμε ότι αποφασίστηκαν τα πιο κάτω:
-Το Πάσχα πρέπει να εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά από την πανσέληνο που θα συμβεί κατά την ημέρα της εαρινής ισημερίας ή αμέσως μετά από αυτήν.
- Εάν η πανσέληνος γίνει ημέρα Κυριακή, τότε το Πάσχα θα εορτάζεται την επόμενη Κυριακή (δηλαδή θα έπεται της 14ης ημέρας του Νισάν).

Ο δεύτερος όρος βασιζόταν στον Α’ κανόνα της Συνόδου της Άγκυρας (314),
εξασφαλίζοντας ότι το χριστιανικό Πάσχα δεν θα εορταζόταν μετά των Ιουδαίων, και
επαναλήφθηκε με τον Α’ κανόνα της Συνόδου της Αντιόχειας (341). Ωστόσο, μέχρι και το θάνατο του Αγίου και Επισκόπου Σαλαμίνας Επιφανίου (403), υπήρχαν ακόμη αρκετοί πρωτοπασχίτες, οι οποίοι - κατά τον Άγιο Αθανάσιο - αν και δεν ήσαν τεταρτοκαιδεκίτες, γιόρταζαν το Πάσχα την ίδια περίοδο με τους Εβραίους· καταδικάστηκαν από τη Β’ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (381). Το φθινόπωρο του 386 ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πρεσβύτερος τότε στην Αντιόχεια, μίλησε με θέρμη στο ποίμνιό του υπέρ της απόφασης της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Από επιστολή του Πάπα και Αγίου Λέοντος Α’ προς τον Αυτοκράτορα Μαρκιανό (456), πληροφορούμαστε ότι είχε αποφασιστεί να ληφθεί πρόνοια ούτως ώστε ο Κύριλλος Α’, Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας (412-444) - πόλη στην οποία άκμαζαν η αστρονομία και οι επιστήμες - μεριμνήσει για τον επακριβή υπολογισμό του Πάσχα και να τον διαβιβάσει στην υπόλοιπη χριστιανοσύνη.

Λόγω γεωγραφικών και άλλων παρεκκλίσεων δεν συμφωνούσαν όλοι ως προς την ακριβή ημέρα τις εαρινής ισημερίας. Αρχικά η Ρώμη υπολόγιζε τους σεληνιακούς κύκλους με τον 112ετή κύκλο του Άγιου Ιππόλυτου, τον οποίο αντικατέστησε προς τα τέλη του 3ου αιώνα με άλλον διάρκειας 84 ετών και το 457 αργότερα με τον 532ετή κύκλο του Βικτώριου της Ακουιτανίας, τοποθετώντας την ισημερία στις 25 Μαρτίου, το οποίο η Αλεξάνδρεια θεωρούσε ανακριβές, αφού χρησιμοποιούσε το 19ετή κύκλο του Μέτωνα και ταύτιζε την εαρινή ισημερία με την 21η Μαρτίου. Ο Άγιος και Επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος (374- 397) θεωρούσε ότι η ορθότερη μέθοδος υπολογισμού ήταν αυτή της Αλεξάνδρειας. Όπως μας πληροφορεί ο Αυγουστίνος Αυρήλιος (387), το Αλεξανδρινό Πάσχα έπεφτε μεταξύ 22 Μαρτίου και 25 Απριλίου, ενώ το Ρωμαϊκό μεταξύ 25 Μαρτίου και 21 Απριλίου.

Ο αρχαίος αστρονόμος Μέτων (433/2 π.Χ.) ανακάλυψε ότι για κάθε 19 τροπικά έτη έχουμε 235 συνοδικούς μήνες της σελήνης3· η ανακάλυψή έκαμε τεράστια εντύπωση στους Αθηναίους, οι οποίοι και αποφάσισαν να γράψουν τον αριθμό που φανερώνει την τάξη του κάθε έτους στον κύκλο αυτό χρυσοίς γράμμασι σε όλα τα δημόσια κτίρια. Ο μετώνειος κύκλος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Επίσκοπο Ανατόλιο της Λαοδικείας περί το 277, ωστόσο είχε ένα σφάλμα 0,086399 ημερών (2 ώρες 4 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα) ανά 19ετία. Δεδομένου του σφάλματος αυτού, οι τελικοί Πασχάλιοι Πίνακες που συντάχθηκαν το 525 από τον αββά Διονύσιο το Μικρό είχαν ήδη μια απόκλιση 4-5 ημερών, αν και ο κύκλος που υιοθέτησε η μία και αδιαίρετη Εκκλησία ήταν ουσιαστικά ένας συμβιβασμός ανάμεσα στους υπολογισμούς της Ρώμης και της Αλεξάνδρειας. Ο Διονύσιος ήταν επίσης ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα αρίθμησης των ετών με βάση τη Γέννηση του Χριστού, ταυτίζοντας το 754 AUC (Ab Urbe Condita - Από Κτίσεως της Ρώμης) με το έτος 1 μ.Χ.

Στην Ανατολή η υπόθεση δεν διακανονίστηκε μέχρι τον 6ο αιώνα, αφού ακόμη υπήρχαν
τεταρτοκαιδεκίτες στη Συρία. Παρόμοιας υφής ζήτημα δημιουργήθηκε στη Βρετανία, όταν το 597 ο ιεραπόστολος, Αρχιεπίσκοπος και Άγιος Αυγουστίνος βρίσκει τους εκεί Κέλτες Χριστιανούς να χρησιμοποιούν τον παλιό 84ετή κύκλο που η ίδια η Ρώμη είχε εγκαταλείψει. Αν και δεν ήταν τεταρτοκαιδεκίτες (αφού γιόρταζαν το Πάσχα ημέρα Κυριακή), φαίνεται πως πήραν το σύστημα από τους Μικρασιάτες, τηρώντας την παράδοση του Αγίου Ιωάννη. Το θέμα έκλεισε τυπικά με τη Σύνοδο του Mag Lene (Ιρλανδία) το 631 και τη Σύνοδο του Whitby (Βρετανία) το 664, με την απόφαση να υιοθετηθεί ο 532ετής κύκλος που χρησιμοποιούσαν οι Γαλάτες και οι Φράγκοι ήδη από τον 5ο αιώνα, η οποία όμως δεν εφαρμόστηκε πλήρως4 μέχρι το 729. Δεν ήταν παρά στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Καρλομάγνου (771-814) που όλοι πλέον υιοθέτησαν τους Πίνακες, που είχαν τελειοποιηθεί από τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (580-662) για την Ίνδικτο.

Από τον 9ο μέχρι και τα τέλη του 16ου αιώνα, ανεξαρτήτως δογματικών ή πολιτικών διαφορών, το Πάσχα εορταζόταν από όλους τους Χριστιανούς την ίδια μέρα. Εντούτοις, ήταν απλώς ζήτημα χρόνου να δημιουργηθεί πρόβλημα, αφού το ιουλιανό ημερολόγιο - που χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό του Πάσχα - ήταν εξ αρχής ανακριβές. Το ιουλιανό ημερολόγιο θεσπίστηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα το 45 π.Χ., με τη βοήθεια του Αλεξανδρινού αστρονόμου Σωσιγένη, για να αντιμετωπιστεί η ημερολογιακή αταξία που επικρατούσε με το 355 ημερών ημερολόγιο του Νουμά. Για να ξεκινήσει σωστά, προστέθηκαν 90 ημέρες στο έτος 708 AUC (46 π.Χ.), το οποίο - έχοντας διάρκεια 445 ημερών - έμεινε γνωστό στην ιστορία ως annus confusionis (έτος σύγχυσης)5.

Υπολογίστηκε πως το έτος είχε διάρκεια 365,25 ημερών, και επί των ημερών του
Αύγουστου Καίσαρα (8 π.Χ.) διαμορφώθηκε σε 365 ημέρες για τρία χρόνια και μια
εμβόλιμη μέρα τον τέταρτο χρόνο, η έκτη προ των καλένδων του Μαρτίου (bis sextus, αφού τη μετρούσαν δύο φορές). Ωστόσο, υπήρχε μια διαφορά 0,00780122 ημερών (11 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα) με το πραγματικό έτος, η οποία σε βάθος χρόνου έγινε ιδιαίτερα αισθητή σε σχέση με την εαρινή ισημερία: την εποχή του Χριστού συνέβαινε στις 23 Μαρτίου, το 325 στις 20/21 Μαρτίου και το 1582 στις 10/11 Μαρτίου, προσκρούοντας έτσι στον πρώτο όρο της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας.

Ο πρώτος που υπολόγισε το σφάλμα ήταν ο Βρετανός μοναχός Ρογήρος Βάκων το 1267 (στο Opus Maius), αλλά ο πρόωρος θάνατος του Πάπα Κλήμη Δ’ τον επόμενο χρόνο πάγωσε την όποια πρωτοβουλία. Στο Βυζάντιο η πρώτη νύξη για μεταρρύθμιση έγινε το 1324 από τον αστρολόγο Νικηφόρο Γρηγορά προς τον Αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β’ Παλαιολόγο· όπως και με τις προτάσεις του μοναχού Ισαάκ Αργυρού και του κανονολόγου Ματθαίου Βλαστάρη, και του φιλόσοφου Γεώργιου Πλήθωνα Γεμιστού (1371, και 1450, αντίστοιχα), προσέκρουσε σε άγονο έδαφος. Στη Ρώμη, ωστόσο, επικρατούσε θετική αντιμετώπιση του ζητήματος, όπως βλέπουμε από τη μεταρρύθμιση που προωθούσαν οι Πάπες Παύλος Γ’ και Πίος Ε’ (1543-1572). Μετά την εκλογή του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ’ το 1572, που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα, ο Βαυαρός μαθηματικός Christopher Clavius και ο Ιταλός φυσικός Luigi Lilio υποβάλλουν πρόταση μεταρρύθμισης, η οποία έτυχε επεξεργασίας μεταξύ 1576 και 1580 από ειδική επιτροπή. Με παπική βούλλα (Inter Gravissimas, 24 Φεβρουαρίου 1582), την 4η Οκτωβρίου ακολούθησε η 15η Οκτωβρίου.

Οι αμαθείς αγρότες, νομίζοντας πως τους «έκλεψαν» μέρες, ζητούσαν αμοιβή για τις «χαμένες» μέρες εργασίας, ενώ άλλοι ζητούσαν τις μέρες τους πίσω. Η αλλαγή αυτή
μετατόπισε την ημέρα της ισημερίας από τις 11 στις 21 Μαρτίου, ενώ για το Πάσχα ο χρυσός μετώνειος αριθμός αντικαταστάθηκε από την επακτή, με σφάλμα περίπου μίας ημέρας ανά 20.000 χρόνια. Ωστόσο, το νέο αυτό ημερολόγιο (και, επομένως, το νέο υπολογισμό του Πάσχα) δεν υιοθέτησαν αμέσως ούτε οι Διαμαρτυρόμενοι, ούτε οι Ορθόδοξοι, κυρίως λόγω της αμφισβήτησης και του μίσους6 προς τον Πάπα, αλλά και διότι το εβραϊκό Πάσχα εορταζόταν πλέον στις 15 του Νισάν (30 Μαρτίου με 27 Απριλίου - παλαιότερα μεταξύ 3 Απριλίου και 1 Μαΐου), με αποτέλεσμα να παραβιάζεται το πνεύμα του δεύτερου όρου της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Σταδιακά, ωστόσο, μέχρι και το 18ο αιώνα, το υιοθέτησαν και οι Προτεστάντες (π.χ. Βρετανία το 1752), για οικονομικούς και διπλωματικούς λόγους. Στις Ορθόδοξες χώρες, όμως, ο περίπλοκος υπολογισμός του Πάσχα δεν επέτρεπε την υιοθέτηση του Γρηγοριανού ημερολογίου, το οποίο ωστόσο έγινε αποδεκτό ως πολιτικό μεταξύ 1912-1923 (π.χ. Ελλάδα το 1923).

Το Μάιο του 1923 συγκλήθηκε Πανορθόδοξο Συνέδριο, στο οποίο αποφασίστηκε η αλλαγή του ημερολογίου, και ως μέρα εφαρμογής ορίστηκε η 1η/14η Οκτωβρίου 1923. Εντούτοις, μόνο οι Εκκλησίες της Ελλάδας και της Ρουμανίας υλοποίησαν την απόφαση, αφού η Εκκλησία της Κύπρου θεώρησε το θέμα ανώριμο, οι Εκκλησίες της Ρωσσίας και της Σερβίας αποφάσισαν παραμονή στο ιουλιανό ημερολόγιο, τα Πατριαρχεία Αλεξάνδρειας και Αντιόχειας δεν δέχθηκαν την απόφαση, ενώ το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων θεώρησε ότι η αλλαγή του ημερολογίου επέφερε και αλλαγή του Πασχαλίου. Την οριστική λύση έδωσε ένα χρόνο μετά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ’, με πρόταση για την αποδοχή του γρηγοριανού ημερολογίου και υπολογισμό του Πάσχα με βάση το ιουλιανό, με ημέρα αλλαγής την Κυριακή 10/23 Μαρτίου 1924. Έτσι, όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες7 – με εξαίρεση τα Πατριαρχεία Ιερουσαλήμ, Ρωσσίας και Σερβίας, καθώς και το Άγιο Όρος και την Αρχιεπισκοπή του Σινά - υιοθέτησαν το αναθεωρημένο ιουλιανό ημερολόγιο (διάρκειας 365,242222... ημερών), το οποίο - μέχρι και το έτος 2800 - τους επιτρέπει να συνεορτάζουν τα Χριστούγεννα με τις Δυτικές Εκκλησίες, αλλά το Πάσχα με τις λοιπές Ανατολικές, για να αποφευχθεί το σχίσμα λόγω παράβασης των όρων της Συνόδου.

Εκτός από τις πιο πάνω Εκκλησίες, το ημερολόγιο του Σέρβου αστρονόμου Milutin
Milankovic δεν υιοθέτησαν και οι σχισματικοί παλαιοημερολογίτες, που αυτοαποκαλούνται Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (ΓΟΧ)· οι ΓΟΧ πρεσβεύουν ότι η αλλαγή του ημερολογίου είναι παράτυπη, παραβιάζει τις Συνόδους, συνιστά αναγνώριση του Πάπα, υποκινείται από τη Μασονία και τις σκοτεινές δυνάμεις, θεωρούν δε ότι το ιουλιανό ημερολόγιο είναι δοσμένο από το Θεό (!), αδιαφορώντας για το ότι θεσπίστηκε από έναν ειδωλολάτρη Αυτοκράτορα. Ωστόσο, η όποια ημερομηνιακή διαφορά ανάμεσα στο Ορθόδοξο και το Δυτικό Πάσχα οφείλεται σε διαφορετικό τρόπο υπολογισμού του, και όχι σε δογματικά αίτια. Οι Δυτικοί τηρούν τον πρώτο όρο της Συνόδου, όχι όμως και το δεύτερο8, αφού πολλές φορές εορτάζουν το Πάσχα πριν ή μαζί με το Φάσκα, ενώ οι Ορθόδοξοι τηρούν απαρεγκλίτως το δεύτερο όρο της Συνόδου, συχνά αθετώντας τον πρώτο. Μαζί με τους Ορθόδοξους εορτάζουν οι Κύπριοι Μαρωνίτες, ενώ μαζί με τους Διαμαρτυρόμενους οι Φινλανδοί Ορθόδοξοι. Οι Ανατολικές Εκκλησίες (Αιθίοπες, Αρμένιοι, Ιακωβίτες, Κόπτες, Νεστοριανοί και Ουνίτες) έχουν δικούς τους τρόπους υπολογισμού.

Ο υπολογισμός της ημερομηνίας του Πάσχα είναι ένα σύνθετο μαθηματικό θέμα, αν και ουσιαστικά απαιτεί τις 4 πράξεις της αριθμητικής (αλγόριθμος Gauss). Εάν η εαρινή πανσέληνος συμβεί μεταξύ 21 Μαρτίου και 3 Απριλίου, δεν θεωρείται πασχαλινή από τους Ορθόδοξους, οι οποίοι περιμένουν την επόμενη πανσέληνο, με αποτέλεσμα να εορτάζουν το Πάσχα 4 μέχρι και 6 εβδομάδες μετά τους Δυτικούς. Εάν η πανσέληνος συμβεί μετά τις 3 Απριλίου, θεωρείται πασχαλινή από όλους, έτσι το Δυτικό Πάσχα συμπίπτει ή εορτάζεται μια εβδομάδα πριν (αφού ιουλιανή 22 Μαρτίου = γρηγοριανή 4 Απριλίου). Για να έχουμε Κοινό Πάσχα, θα πρέπει η γρηγοριανή και ιουλιανή πανσέληνος να συμβούν από την Κυριακή μέχρι και το Σάββατο της ίδιας εβδομάδας. Πιο κάτω, δίνεται δεκαετής πίνακας εορτασμού του Πάσχα για τις Δυτικές και Ορθόδοξες Εκκλησίες:

Έτος Δυτικό Πάσχα Ορθόδοξο Πάσχα
2005 27 Μαρτίου 1 Μαΐου
2006 16 Απριλίου 23 Απριλίου
2007 8 Απριλίου 8 Απριλίου
2008 23 Μαρτίου 27 Απριλίου
2009 12 Απριλίου 19 Απριλίου
2010 4 Απριλίου 4 Απριλίου
2011 24 Απριλίου 24 Απριλίου
2012 8 Απριλίου 15 Απριλίου
2013 31 Μαρτίου 5 Μαΐου
2014 20 Απριλίου 20 Απριλίου
2015 5 Απριλίου 12 Απριλίου


Τόσο το Δυτικό όσο και το Ορθόδοξο Πάσχα μπορούν να πέσουν μεταξύ 22 Μαρτίου μέχρι και 25 Απριλίου, με τη διαφορά ότι επειδή ο υπολογισμός του Ορθόδοξου Πάσχα γίνεται με το ιουλιανό ημερολόγιο, και έτσι οι αντίστοιχες ημερομηνίες για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι από 4 Απριλίου μέχρι και 8 Μαΐου. Ο κύκλος του Πάσχα επαναλαμβάνεται μετά από ακριβώς 5.700.000 έτη, με την πιο συχνή ημερομηνία να είναι η 19η Απριλίου (3,9%) και την πιο σπάνια να είναι η 22 Μαρτίου (0,5%). Το γρηγοριανό ημερολόγιο δεν είναι τέλειο: έχει ένα σφάλμα μιας μέρας ανά 3323 χρόνια, ωστόσο είναι πολύ πιο ακριβές από το ιουλιανό (σφάλμα 1 ημέρας/128½ χρόνια). Αν οι Ορθόδοξοι εξακολουθήσουν να υπολογίζουν το Πάσχα με το ιουλιανό ημερολόγιο μέχρι το έτος 14.000, τότε η εαρινή πανσέληνος θα συμβεί στις 2 Ιουλίου (!), με καθυστέρηση 103 ημερών.

Στο Συνέδριο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών που έγινε στο Αλέππο της Συρίας το 1997, προτάθηκε όπως το Πάσχα οριστεί ως η πρώτη Κυριακή μετά την αστρονομική πανσέληνο που θα ακολουθεί την πρώτη αστρονομική εαρινή ισημερία με βάση τον ισημερινό της Ιερουσαλήμ, με έτος έναρξης το 2001 (έτος κατά το οποίο το Δυτικό και το Ανατολικό Πάσχα συνέπιπταν). Λόγω απροθυμίας των Ανατολικών Εκκλησιών, η εισήγηση δεν έχει υλοποιηθεί μέχρι σήμερα. Τα ημερολόγια είναι ανθρώπινες επινοήσεις, και ως τέτοιες δεν διεκδικούν το αλάθητο, και θα ήταν παράλογο να υποστηρίζουμε πως ο Θεός, οι Άγγελοι και οι Άγιοι ακολουθούν οποιοδήποτε ημερολόγιο!!! Μπορεί τα ουράνια φαινόμενα να μην πειθαρχούν σε κανέναν, ωστόσο οι ουρανοί εορτάζουν και αγάλλονται κάθε μέρα και ώρα, αφού δεν περιορίζονται ούτε και εξαντλούνται από τους δικούς μας εορτασμούς. Όπως είπε και ο Χριστός: «απόδοτε ουν τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Καλή Ανάσταση!

1. Αυτό οφείλεται κυρίως στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. και τη μετέπειτα διασπορά των Εβραίων, αφού πλέον χρησιμοποιούσαν τα κατά τόπους ειδωλολατρικά ημερολόγια. Κατά τα τέλη του 2ου αιώνα/αρχές του 3ου αιώνα άλλαξε ο τρόπος υπολογισμού του Πάσχα, με αποτέλεσμα κάθε τρία χρόνια να εορτάζεται πριν την ισημερία, ενώ τον 4ο αιώνα ένας νέος τρόπος υπολογισμού τοποθετούσε το Πάσχα μόνο το μήνα Μάρτιο, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να πέσει πριν την ισημερία.
2. Ο καθορισμός, που έγινε αστρονομικά και όχι ημερολογιακά, συγκροτήθηκε σε όρους (όχι κανόνες) για να μην επιδέχεται αλλαγής. Όντας όροι, ενδεχομένως να μην ήταν απαραίτητη η καταγραφή τους σε φυσική μορφή.
3. Τροπικό έτος είναι το διάστημα ανάμεσα σε δύο διαδοχικές διαβάσεις του Ήλιου από το ίδιο σημείο αναφοράς (365,242189670 μέσες ηλιακές ημέρες το 2000, με μείωση 0,5323968 sec ανά αιώνα), ενώ συνοδικός μήνας είναι το διάστημα ανάμεσα σε δύο διαδοχικές φάσεις της Σελήνης (29,530588853 μέσες ηλιακές ημέρες το 2000, με αύξηση 1,867968 sec ανά αιώνα).
4. Ο θεολόγος Βέδας ο Αιδέσιμος (664) μας αναφέρει ότι συχνά στη Northumbria, ενώ ο κελτοχριστιανός Βασιλιάς Oswiu αρταινόταν για το Πάσχα, η ρωμαιοχριστιανή Βασίλισσα Eanfled νήστευε ακόμη για την Κυριακή των Βαΐων.
5. Ο Ιούλιος Καίσαρας, ως pontifex maximus (αρχιερέας), κατακρίθηκε έντονα από πολλούς. Χαρακτηριστικά, ο Κικέρωνας έλεγε πως ο παλιός του πολιτικός αντίπαλος δεν ήταν ικανοποιημένος που κυβερνούσε τον κόσμο, ήθελε να κυβερνήσει και τα άστρα.
6. Θα πρέπει να σημειωθεί πως οι Ορθόδοξες χώρες (πλην της Ρωσσίας) βρίσκονταν υπό τον οθωμανικό ζυγό, και έτσι παρουσιάζονταν πρακτικές δυσκολίες ως προς την υιοθέτηση του νέου ημερολογίου. Πάντως, οι Ορθόδοξοι πατέρες αναθεμάτισαν το γρηγοριανό ημερολόγιο ως αιρετικό τρεις φορές, το 1583, το 1587 και το 1593, σε αντίστοιχες συνόδους.
7. Η Εκκλησία της Βουλγαρίας υιοθέτησε το νέο ημερολόγιο το 1968, αφού δεν είχε προσκληθεί στη Σύνοδο.
8. Στην ουσία δεν αθετούν το γράμμα, αλλά το πνεύμα του όρου της Α’ Οικουμενικής Συνόδου και του Ζ’ Αποστολικού κανόνα.


ΠΗΓΕΣ
• Αγία Γραφή.
• «Ιστορικά», ένθετα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», τεύχη 62 (21/12/2000), 64
(04/01/2001), 78 (12/04/2001) και 83 (17/05/2001).
• Duncan, David Ewing: Καλαντάρι, η ιστορία του ημερολογίου δια μέσου των
αιώνων (εκδόσεις Ενάλιος, Αθήνα, 1998).


http://users.chariot.net.au/~gmarts/calmain.htm
http://www.assa.org.au/edm.html
http://www.myriobiblos.gr/books/book1/index.html
http://www.newadvent.org/cathen/05228a.htm
http://www.oca.org/Docs.asp?ID=133&SID=12
http://www.ortelius.de/kalender/idx_en.php
http://www.wikipedia.org

Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Saturday, April 11, 2009

ΕΟΚΑ : Φιλήμονας Μιχαήλ

Φιλήμονας Μιχαήλ Μούγιας, αγωνιστής της ΕΟΚΑ
που χάθηκε το 1958 και έκτοτε αγνοείται...

Όταν για πρώτη φορά έμαθα εντελώς τυχαία για την ιστορία του Φιλήμονα Μιχαήλ Μούγια από τον Λυθροδόντα συγκλονίστηκα. Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να ‘εξοικειωθώ’ με την τραγωδία αυτή. Αναλογίζομαι την γυναίκα του Ανδρούλα με δυο κουτσούβελα στο χέρι, μόνη και αβοήθητη, να περιμένει μάταια τον αγαπημένο της σύζυγο να επιστρέψει όπως όλοι οι υπόλοιποι αγωνιστές δαφνοστεφανομένος. Όμως τη μοίρα του Φιλήμονα (Φιλή) την καθόρισαν άλλοι, όπως αυτοί νόμιζαν καλύτερα…
Στην αρχή την κάλεσαν στο σωματείο του χωριού να της παραδώσουν το «Πιστοποιητικό Αγώνα» για τον Φιλή της. Της είπαν ότι δεν γνωρίζουν που είναι, αλλά πιθανόν να βρίσκεται στην Αγγλία!

Μετά της είπαν να μην διερωτάται, γιατί ακούστηκαν κάτι ψιλές ότι ο Φιλής ‘εκτελέστηκε’, για να μην προδώσει!!! Έτσι αόριστα και κυνικά. Το «Πιστοποιητικό Αγώνα» μετατράπηκε αίφνης σε στίγμα και η οικογένεια άρχισε τον μεγάλο της Γολγοθά, που απίστευτα μεν, αληθινά δε, κρατά μέχρι σήμερα. Καλά, δεν μπορεί να μας πει κανένας, τι ακριβώς έγινε; Τι συγκεκριμένα έπραξε ή δεν έκανε ο Φιλής για να σταματήσουν τουλάχιστον οι υποθέσεις και οι ψίθυροι, αλλά και οι δακτυλοδεικτούμενες κραυγές μερικών;

Μπορεί κάποιος να φανταστεί το δράμα που πέρασε αυτή η οικογένεια μετά τις δάφνες του αγώνα, να σε βρίζουν ως γιό του ‘προδότη’ και να μην μπορείς να πεις τίποτα, ούτε να καταπιείς την πικρία σου. Ο γυναίκα του Φιλή με τα πενιχρά μέσα που είχε, μόνη και αβοήθητη προσπάθησε να αναζητήσει τον άνδρα της, από τους ΔΥΝΑΤΟΥΣ της εποχής, από τους αγωνιστές, από την νέα κυβέρνηση, από την ηγεσία του τόπου. Οι πάντες δήλωναν ‘συγκινητική’ συμπάθεια αλλά αδυναμία να βοηθήσουν.

Ξέρετε σε κάθε αγώνα γίνονται τέτοια και τα παρόμοια. Η ΑΠΟΝΙΑ που συνάντησε δεν έχει προηγούμενο. Ο Φιλήμονας ήταν μέλος ομάδας της ΕΟΚΑ και όλοι γνωρίζουν ποιοι ήταν οι συναγωνιστές του και ο τομεάρχης του… Μερικοί από αυτούς λίγο έλειψε να πουν ότι δεν τον γνωρίζουν καν!!! Ο τομεάρχης του κοντεύει να πιστέψει ο ίδιος τα ψέμματά του και τις ‘επικοδομητικές ασάφειες’ όταν ερωτάται για τον συναγωνιστή του.

Μια λεπτομέρεια πάντως είναι ίσως πολύ σημαντική. Στην όλη υπόθεση εμπλέκεται ο γνωστός σούπερ αγωνιστής (!) της ΕΟΚΑ Γιώργος Λαγοδόντης (διπλός πράκτορας με πατέντα) ο οποίος ‘ενημέρωσε’ τότε τον τομεάρχη του Φιλή, ότι ο Φιλήμονας όταν συνελήφθηκε από τους Άγγλους, μίλησε και θα τους πρόδιδε. Έτσι, τον εξαφάνισαν εν ψυχρώ… πριν να τους προδώσει στον… Λαγοδόντη!!!

Η πληγή συνεχίστηκε στα δυο παιδιά του Φιλήμονα Μιχάλη και Θάσο, οι οποίοι ‘κληρονόμησαν’ την αθλιότητα αυτή μερικών ανεγκέφαλων. Ο μικρότερος γιός, ο Θάσος, κίνησε γη και ουρανό για να βρει τα οστά του πατέρα του, πλην όμως ματαίως.

Τα παιδιά του Φιλήμονα έζησαν και ζουν ένα Γολγοθά για 50 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, οι ‘ιθύνοντες’ τους έλεγαν ένα περίπου τα ίδια για δεκαετίες. Χώρια οι ‘πατρικές’ συμβουλές και προτροπές για να πάψουν να αναζητούν τον πατέρα τους!!! Τους έλεγαν, όπως εξάλλου και σήμερα τα ίδια και τα ίδια: «Μπορεί να έχετε δίκαιο, αλλά τώρα μόλις γίναμε ανεξάρτητο κράτος, αφήστε για λίγο και θα δούμε μετά» (αρχές 1960). Μετά τους έλεγαν «Μα τώρα είναι η Τουρκοανταρσία, μπορεί να έχετε δίκαιο, αλλά τώρα, δεν μπορεί να γίνει αυτό, περιμένετε λίγο ακόμα (δεκαετία 1963-70). «Έχουμε εμφύλιο σπαραγμό τώρα, περιμένετε λίγο ακόμη.(1970-73). «Τώρα είναι αδύνατο. Υπάρχει η κατοχή, μπορεί να έχετε δίκαιο, αλλά τώρα δεν μπορεί να γίνει κάτι. Έχουμε τους πρόσφυγες. (1974-1980). «Τώρα είναι αδύνατο, γιατί ο μακροχρόνιος αγώνας, δεν σηκώνει διχόνοιες, μπορεί να έχετε δίκαιο, αλλά τώρα αποκλείεται. (1981-1999). «Τώρα είναι αδύνατο, γίνονται συνομιλίες, θα πάμε στην Ευρώπη, είναι το Σχέδιο Ανάν, είναι το δημοψήφισμα, είναι κρίσιμη η περίοδος, είναι ιστορική καμπή, είναι Πάσχα, είναι Χριστούγεννα, είναι Σαρακοστή, είναι των Τριών Ιεραρχών, είναι Καλοκαίρι, είναι Χειμώνας, είναι η επέτειος του πολυτεχνείου, είναι η επέτειος της εισβολής, είναι η επέτειος του πραξικοπήματος, είναι βουλευτικές εκλογές, είναι προεδρικές εκλογές, είναι εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι ευρωεκλογές, είναι της Παναγίας και του Χριστού… Και κανείς δεν έχει τον Χριστό του!!!

Φτάσαμε το 2009 και υποτίθεται ότι είμαστε περισσότερο ώριμοι πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά, αλλά, πενηνταένα χρόνια από το 1958 και συνεχίζεται το ίδιο βιολί…
Φοίβος Νικολαΐδης


Ξεχασμένοι οι αγνοούμενοι άλλης εποχής
Εδώ και 49 χρόνια ψάχνει τον πατέρα του
Της Μαριλένας Ευαγγέλου

Το δρόμο της δημοσιοποίησης επέλεξε ως έσχατη λύση ο Θεράπων Φιλήμονος, προκειμένου να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα της διακρίβωσης της τύχης του πατέρα του, Φιλήμονα Μιχαήλ Μούγια, γνωστού ως Φιλή από το Λυθροδόντα, ο οποίος “χάθηκε” πριν από περίπου 49 χρόνια. Πρόκειται για μια περίπτωση από τις λίγες αγνοούμενου του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59. “Δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις αγνοουμένων της ΕΟΚΑ. Από ό,τι γνωρίζω, είναι το πολύ πέντε. Ο πατέρας μου, είναι μεταξύ αυτών”, αναφέρει ο κ. Θεράπων, ο οποίος, παρά τα απογοητευτικά αποτελέσματα των ερευνών του, εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των συναγωνιστών του πατέρα του, για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της εξαφάνισης του Φιλή. Η οικογένεια του αγωνιστή Φιλήμονα, δεν ζητά πολλά. Γνωρίζει ότι το πιο πιθανόν είναι ο δικός τους άνθρωπος να είναι νεκρός. Το μόνο που θέλει, είναι να ανευρεθεί ο χώρος στον οποίο είναι θαμμένος, για να τον κηδεύσουν όπως αρμόζει στα ήθη και τις παραδόσεις μας, αλλά και στη χριστιανική μας πίστη, αρετές για τις οποίες, τόσο ο Φιλής, όσο και οι υπόλοιποι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, αγωνίστηκαν.

Ο δραστήριος αγωνιστής

Ο Φιλήμονας Μιχαήλ Μούγιας (Φιλής ), ήταν από τους πιο δραστήριους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, σύμφωνα και με γραπτή μαρτυρία του Υποτομεάρχη Ιδαλίου – Λυθροδόντα, Μιχαλάκη Κωνσταντινίδη. Με το αυτοκίνητο του, το οποίο ήταν με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένο ώστε να μεταφέρει οπλισμό, αλλά και φυλλάδια και προκηρύξεις, έκανε τις διακινήσεις της οργάνωσης, ενώ μετέφερε και πολλούς αγωνιστές σε επιχειρήσεις.

Έλαβε δε μέρος και σε άλλες δραστηριότητες της οργάνωσης, όπως ενέδρες και σαμποτάζ, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στη μεγάλη δολιοφθορά εχθρικών μηχανοκινήτων στο δρόμο Αλάμπρας – Μοσφιλωτής.

Προς το τέλος του αγώνα, ο Φιλής εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και από τότε, ουδείς γνωρίζει τι απέγινε. Η οικογένεια του εδώ και 49 χρόνια κτυπά πόρτες, παρακαλά, ρωτά και ξαναρωτά, όμως η απάντηση ίδια: “ Δεν ξέρουμε τι έγινε με τον Φιλή”.



Ήταν Νοέμβριος του ’58…
Η απουσία του Φιλήμονα από το σπίτι την εποχή του αγώνα της ΕΟΚΑ, δεν ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο. Η κυρία Μαρούλλα, η γυναίκα του, ήταν συνηθισμένη στις απρόσμενες “εξαφανίσεις”, αφού αυτό πρόσταζε ο αγώνας. Άλλωστε, και η ίδια φιλοξενούσε στο σπίτι τους στο Λυθροδόντα καταζητούμενους αγωνιστές, τους οποίους τροφοδοτούσε από το υστέρημα της φτωχής της οικογένειας.

Τελευταία φορά που είδε τον άντρα της, ήταν μια μέρα προς τα τέλη Νοεμβρίου του ’58. Ο Φιλής έφυγε από το σπίτι και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Ο Θεράπων ήταν τότε μόλις 9 μηνών και ο αδελφός του δύο χρονών. Όσο διαρκούσε ο αγώνας, η κυρία Μαρούλλα προσδοκούσε ότι ο άντρας της θα επέστρεφε. Έτρεφε την κρυφή ελπίδα πως ήταν σε κάποια επιχείρηση και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί της. Οι ελπίδες εξανεμίστηκαν με τον τερματισμό του αγώνα. “Όλοι οι αγωνιστές επέστρεψαν εν πομπή στα σπίτια τους. Ο πατέρας μου όμως όχι”, αναφέρει ο γιος του, Θεράποντας. Από τότε ξεκινά ο γολγοθάς της οικογένειας.

Κάποιοι γνωρίζουν

Η κυρία Μαρούλλα έκανε ό,τι μπορούσε. Αποτάθηκε σε φίλους, γνωστούς, αγωνιστές και συναγωνιστές, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι έρευνες εντατικοποιήθηκαν όταν τα δύο παιδιά του Φιλήμονα μεγάλωσαν. Ο Θεράπων, ξεκίνησε τις έρευνές του, από την ηλικία των 13 χρονών. “Έκανα πάρα πολλές ενέργειες. Αποτάθηκα αρχικά στους συναγωνιστές του πατέρα μου, αλλά και στο Σύνδεσμο Αγωνιστών”. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που απέσπασε και οι οποίες διασταυρώνονται από τις διάφορες μαρτυρίες, ο πατέρας του είναι νεκρός. “Φαίνεται μάλιστα αρκετοί να γνωρίζουν και τις συνθήκες του θανάτου του, αλλά και το πού είναι θαμμένος. Ουδείς όμως αποκαλύπτει”, αναφέρει. Με δεδομένο ότι ο πατέρας του είναι νεκρός, ο Θεράπων ζητά τώρα να μάθει το χώρο ταφής του και τίποτα άλλο.

Έκκληση προς αγωνιστές και φίλους
Η οικογένεια του Φιλόμονα Μιχαήλ Μούγια, δεν ζητά δάφνες και τιμές, ούτε και δικαίωση. «Δεν επιθυμούμε να ανασκαλίσουμε το παρελθόν, πόσο μάλλον να αμαυρώσουμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ, στον οποίο, τόσο ο πατέρας μου, όσο και η υπόλοιπη οικογένειά μας, πίστεψε και πιστεύει. Δεν ψάχνουμε, ούτε το πώς, ούτε το γιατί, ούτε το ποιος», αναφέρει ο κ. Θεράπων, συμπληρώνοντας πως το μόνο που ψάχνουν είναι τα λείψανα του Φιλή. Για να τα κηδέψουν. Για να του κάνουν ένα μνημόσυνο. Για να έχουν τα εγγόνια του ένα χώρο να του εναποθέσουν λίγα λουλούδια. Μόνο αυτό. Και για το σκοπό αυτό, ο κ. Θεράπων απευθύνει έκκληση σε όποιον από τους συναγωνιστές, τους φίλους, τους γνωστούς ή οποιονδήποτε άλλο μπορεί να γνωρίζει οτιδήποτε για το χώρο ταφής του πατέρα του, να αποταθεί σε κείνον ή με την εφημερίδα. «Έστω και ανώνυμα. Ας δώσει τα στοιχεία που γνωρίζει, για να πιαστώ από κάπου να συνεχίσω τις έρευνές μου. Για να τον βρω».

Ό,τι κι αν έγινε, κάτω από όποιες συνθήκες κι αν έγινε, δεν έχει πια σημασία για κανέναν. Το θέμα είναι καθαρά ανθρωπιστικό και με αυτό τον τρόπο το παρουσιάζουμε, ελπίζοντας πως αυτοί που γνωρίζουν, θα δώσουν τις κατευθυντήριες γραμμές για να τερματιστεί το μαρτύριο της οικογένειας.

«Πού είναι ο τάφος του παππού;»
Ο μικρότερος γιός του Φιλή, ο Θεράπων, γνωρίζει ότι το πιο πιθανό είναι ο πατέρας του να είναι νεκρός. Το μόνο που ζητά, είναι να του πει κάποιος πού είναι θαμμένος.

Ο χρόνος που περνά, μεγαλώνει όλο και περισσότερο την ήδη ανοιχτή πληγή. Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας. Τα παιδιά του Φιλήμονα παντρεύτηκαν, έκαναν δικά τους παιδιά και μεγάλωσαν. «Αναζητούν τον τάφο του παππού. Ακούνε από φίλους και συμμαθητές τους για τους δικούς τους παππούδες και θέλουν κι αυτά να πάρουν λίγα λουλούδια στον τάφο του. Ποιον τάφο του;», διερωτάται ο κ. Θεράποντας και ελπίζει οι έρευνες για τη διακρίβωση της τύχης του πατέρα του, να μην περάσουν και σε τρίτη γενιά.
Μαριλένα Ευαγγέλου
Εφημερίδα "Πολίτης" 25.3. 2007